Argos
De kinderbescherming als maatschappijbescherming.
Sinds kort kunnen criminele jongeren worden opgeborgen in strafkampen.
In snel tempo worden nieuwe jeugdgevangenissen uit de grond gestampt. Binnenkort wordt de maximale straf voor jeugdigen fors verhoogd. Justitie verlegt de nadruk van kinderbescherming naar maatschappijbescherming. In Argos de vraag of de jongeren zoveel crimineler en problematischer zijn geworden.
De kinderbescherming als maatschappijbescherming.
--------
Inleidende teksten, misschien niet volledig:
Tekst 1
Minister-president Lubbers begin dit jaar, met een pleidooi voor kampementen om criminele jongeren aan te pakken. Hoofd-commissaris Wiarda van de Utrechtse politie deed er nog een schepje bovenop. Sommige criminele jongeren hebben een gezond pak slaag nodig. In januari wordt het eerste strafkamp geopend en daar blijft het niet bij. Het moet maar eens afgelopen zijn met dat softe gedoe uit de jaren zeventig van die welzijnswerkers.
Justitie versterkt z'n greep op de jeugdhulpverlening, kinderbescherming als maatschappijbescherming, het mag weer.
tekst 1b.
Argos vanmorgen over de omslag in de kinderbescherming.
Een omslag die zich bijvoorbeeld manifesteert in een wetsvoorstel welke de maximum straf voor jeugdigen, nu nog een half jaar, optrekt tot twee jaar.
Ook het aantal plaatsen in gesloten justitiële kinderbeschermingsinrichtingen, wordt na een jarenlange afbouw, nu opeens weer fiks uitgebreid. Bij bestaande jeugdinrichtingen inrichtingen zijn de eerste tekenen van een no-nonsense beleid zichtbaar.
Tekst 2
Orthopedagogisch centrum Alexandra in Almelo is de enige gesloten behandelingsinrichting voor meisjes in Nederland. Nog wel, want het aantal gesloten behandelingsplaatsen zal de komende tijd verdriedubbelen.
Alexandra geldt al jaren als een eindstation binnen de kinderbescherming voor zeer problematische meisjes. Meisjes van 12 tot 18, waar alle andere hulpverlening de tanden op stuk heeft gebeten. Ze zijn veelvuldig weggelopen, soms verslaafd aan hard drugs of zwierven lange tijd op straat. Bij Alexandra proberen orthopedagogen, psychotherapeuten en groepsleiders "de meiden" met een behandeling van een maand of negen weer op het goede pad te krijgen. Maar wel onder dwang, in een gesloten tehuis. Het is niet de bedoeling dat ze zich aan hun behandeling onttrekken. Verslaggeefster Marwil Straat reisde af naar Almelo en passeerde om in Huize Alexandra binnen te komen achtereenvolgens: - een gracht, - een hek in aanbouw, - een voordeur en - twee op slot gedraaide binnendeuren.
Tekst 3
De vuurtoren, een van de vier leefgroepen. Half acht s'ochtends. De meiden moeten opschieten met douchen. Het ontbijt staat al klaar op twee lange tafelsin de huiskamer beneden. Om 9 uur begint de school op het terrein van Alexandra.
Mischa hoeft vandaag niet naar school. Zij vertrekt, naar een ander, open internaat, na 1 jaar en drie maanden en 13 dagen in Alexandra te hebben doorgebracht.
Zenuwachtig rookt ze het ene shaggie na het andere. Af en toe inspecteert ze vluchtig haar uiterlijk in de spiegel. Een grote bos zwart geverfde haren, daaronder een doorschijnend bleek gezicht. Zwart lijntje om haar lippen getekend. Mischa is 16, maar ziet er veel ouder uit.
tekst 4.
Mischa wil de verslaggeefster de kamer die ze hier bewoonde wel even laten zien. En daar, nu de groepsleiding buiten gehoorsafstand is, vertelt Mischa hoe ze haar verblijf, hier in Alexandra, heeft ervaren.
Tekst 5.
Terwijl Mischa haar jas aantrekt overleggen de groepsleider en gezinsvoogdes over de reis naar het nieuwe internaat. Ze besluiten om Mischa pas haar geld te geven als ze op de plaats van bestemming zijn. Voor het geval dat ze plannen mocht hebben onderweg uit de auto te springen en weg te lopen.
Mischa kijkt buiten rillend toe hoe groepsleider Ronald haar spullen in een bestelbusje laadt en dan: het afscheid.
tekst 6.
Tien jaar geleden ging er geen hek open bij huize Alexandra, doodeenvoudig omdat er toen geen hekken waren. De nieuwbouw die toen verrees ging nog uit van het idee dat de behandeling van moeilijk opvoedbare meisjes het beste met zo weinig mogelijk dwang en geslotenheid kon gebeuren. Maar de druk vanuit de directie kinderbescherming van het ministerie van Justitie om meer gesloten plaatsen te creëren werd steeds groter. Een tendens die ze niet alleen bij Alexandra maar ook bij andere tehuizen voelen. Volgens Rene Bruijn, hoofd van de afdeling jeugdinrichtingen op het ministerie, moet Justitie de tehuizen daar wel toe dwingen.
Tekst 7
De verharding van de jeugdcriminaliteit, de tasjesrovers, de toename van de geweldsmisdrijven dwingen Justitie, zo zegt Rene Bruyn, om een passend antwoord. We spreken daarover in de studio door met de Amsterdamse kinderrechter mevr. Leeser-Gazan, en wetenschappelijk onderzoeker van der Laan, van het WODC, het Wetenschappelijk Onderzoek en documentatie Centrum van het ministerie van Justitie. Verder hadden we het Tweede Kamerlid Vliegenthart uitgenodigd maar die is door griep geveld. Om te beginnen vragen we kinderrechter mevr. Leeser waarom kinderrechters zo hard roepen om een uitbreiding van het aantal plaatsen voor jongeren in gesloten inrichtingen.
Tekst 7.b.
Naast de uitbreiding van het aantal gesloten plaatsen is onlangs ook besloten het jeugdstrafrecht aan te passen. Dat betekent dat de maximale straf, die nu nog een half jaar is zal worden verhoogd naar twee jaar. Het verhaal gaat dat Minister Hirsch-Ballin op het allerlaatste moment van de één een, die in alle nota's stond een twee heeft gemaakt. Peter van der Laan.
tekst 8.
Terug naar de praktijk. Gesloten behandelingsinrichting Alexandra in Almelo. Het is zeven uur 's avonds. De meiden hebben net gegeten. In de gemeenschappelijke ruimte hangen een paar meisjes in hun stoel. Overdwars met hun benen over de leuning. Ze roken shaggie na shaggie. Want, zo zegt een van hen, wat moet je hier anders doen. Ze hebben geen zin in badmintonnen, sieraden maken en andere activiteiten die voor hen zijn georganiseerd. Een ander meisjes zit op zichzelf wat te breien. Elsi zet de TV aan om met een computerspelletje te gaan spelen. (vanaf hier B.4. hard eronder!)
Op de gang staat een gettoblaster te loeien voor het wc-blok waar Kika net de Wc's schoon heeft gemaakt. Ze staat nog uit te hijgen van het harde werken. Kika komt uit Bangladesh. Als peuter werd ze geadopteerd door Nederlandse ouders. Ze 14 en is de relatie met haar adoptieouders is inmiddels zo verziekt dat ze geen contact meer met ze heeft.
tekst 9
Om 8 uur komen de meiden weer naar beneden. Tot half tien kunnen ze nog wat TV kijken. Groepsleider Angela praat met Fatma en Kika over de toekomst. Kika wil wel graag gaan samenwonen met haar vriendje. En ze wil kinderen, maar liefst vier.