Wetenschap en geloof staan juist los van elkaar. Als je de drang voelt om te bidden en je tot God te richten om te smeken om ontferming, troost of raad dan valt daar ongetwijfeld een plausibele biologische verklaring voor te vinden, maar dat is op dat ogenblik niet van belang. In de discussie tussen geloof en feit stelt Otten dat geloven niet alleen artistieker, veelzijder en dus leuker is, maar ook dat onze perceptie van de werkelijkheid afhankelijk is van ons eigen idee van die werkelijkeheid: "de wereld is zoals een mens hem ziet; de wereld is voor deze mens dus niet zoals een ander hem ziet". Fictie en geloof bestaan dus allebei bij de gratie van de gelovige die er bewust voor kiest scepsis opzij te zetten en te geloven in datgene dat niet bewezen is.

Otten definiëert het geloven dus als het tegenovergestelde van denken, maar geloven is wel iets dat je denkend kan doen. In de wetenschap zijn verklaringen te vinden, maar berusting volgt zelden. Geloof geeft die berusting wel.

Aanrader van Jan Willem Otten wat betreft boeken over denken en geloven is De vier liefdes van C. S. Lewis, ook wel bekend van de kinderboekenserie Narnia. Vier liefdes gaat over de verschillende verschijningsvormen van liefde, maar in het speciaal de band van liefde tussen een God en een mens.