Polizeiruf 110: Minuten zu spät

Oost Duitsland 1972. Mysterie van Manfred Mosblech en Peter. Met o.a. Borgelt, Sigrit Göhler, Jürgen Frohriep, Werner Tietze en Jürgen Zartmann.

In deze negende aflevering gaat het om een zedenmisdrijf. Een kinderlokker in een rolstoel heeft in een park een klein kind lastig gevallen. De politie gaat op zoek naar een gehandicapte en komt terecht bij een stel invaliden die in een inrichting verblijven. Men greep natuurlijk mis, want de echte schurk, een opgeblazen engerd, was zo vermetel om de handicap slechts als een afleidingsmanoeuvre te gebruiken. Geleidelijk worden we gewaar dat de dader nog bij zijn ouders woont. Zijn vader heeft niets te vertellen en zijn moeder domineert het gezin. Dit heeft wellicht iets te maken met zijn gestoorde gedrag. Hij is chauffeur bij een een groentekwekerij en een van de arbeidsters is verliefd op hem (je vraagt je af hoe dat mogelijk is, maar ze laat zich door hem meelokken naar zijn slaapkamer als zijn ouders naar bed zijn. Het komt na een paar borrels dan even tot een `verleidingssc[KA2]ene`, maar we krijgen niet meer dan de opgestikte, hoge onderbroek van het meisje te zien, omdat daarna de situatie misloopt). Ondertussen is de politie met combineren en deduceren (Oostduitse logica zoals bandensporen en rijvergunningen - de politiestaat - enz.) de afschuwelijke verkrachter op het spoor en voordat hij opnieuw kan toeslaan, wordt hij nog net op tijd in zijn kladden gegrepen. Het scenario van Horst Bastian en regisseur Mosblech is een geslaagde karaktertekening van een gestoord jongmens dat zedenmisdrijven pleegt. De regie had zich qua sfeer wel een beetje laten inspireren door de superieure ES GESCHAH AM HELLICHTEN TAG uit 1958 van Ladislao Vajda met Heinz Rühmann en Gerd Fröbe, maar kniesoor die hierover valt. Weliswaar gedateerd, maar dergelijke, verachtelijke daders veranderen niet van profiel en gedrag, hooguit van kleding, uiterlijk en middelen.