El viento se llevó lo qué

Frankrijk/​Spanje/​Argentinië/​Nederland 1998. Komedie van Alejandro Agresti. Met o.a. Vera Fogwill, Ángela Molina, Fabián Vena, Jean Rochefort en Ulises Dumont.

Het is 1972. Soledad is één van de drie vrouwelijke taxichauffeuses in Buenos Aires. Wanneer ze voor de zoveelste keer door een klant wordt lastiggevallen verlaat ze de stad en haar saaie leven. Met pech strandt ze tenslotte in een troosteloos stadje aan het einde van de wereld in Patagonië. Kranten, radio en televisie zijn er niet. Het enige amusement -en contact met de buitenwereld- vormt de plaatselijke bioscoop, waar filmkopieën worden vertoond die (na talloze vertoningen elders) beschadigd, verknipt, verminkt en incompleet zijn. Het gevolg is dat de bewoners al generaties lang deze wanorde als de werkelijkheid ervaren. Ze spreken, handelen en denken zonder enige vorm van logica, net zoals de mensen in de film. Soledad verblijft in het hotel van Dona Mirta en wordt verliefd op Pedro, de plaatselijke filmcriticus, wiens kritieken uiteraard ook net zo verknipt zijn als de films. Voor de bewoners is Edgar Wexley de beroemdste en meest geliefde acteur in de geschiedenis. De originele films waarin hij speelt zijn verschrikkelijk, maar door alle verdwenen stukken uit de kopieën en de niet bedoelde schnitts, zijn het ware meesterwerken geworden. De geliefde acteur wordt uitgenodigd in de kleine stad