Wat dacht u toen u werd gevraagd de Nederlandse stem te zijn van Mevrouw
Copperbottom, een moeder die haar kind door dik en dun steunt?
'Het
is de eerste keer dat ik een stem deed. Inderdaad: een moederrol.
Vanzelfsprekend, zou ik bijna zeggen. Ze dachten: die heeft drie kinderen, dat
komt wel goed. Het maakt het ook wel makkelijker, al lijkt me een stem die
verder van me af staat ook leuk.
U maakte uw tv-debuut als actrice in
de jeugdserie Briefgeheim. Helpt acteerervaring bij het doen van een stemmetje
?
'Ik ben er helemaal blanco ingegaan. Het is compleet anders. Je
staat alleen in een studio, met een regisseur. En je krijgt de teksten niet van
tevoren. Het is vooral heel technisch. Je moet op veel dingen letten. Op het
Engels, op de tijdcode, en dan maar zorgen dat het goed bekt. Moet de stem hoger
? Of juist omlaag? Het gaat uiteindelijk om het goede gevoel.
Ziet u
de rol die u speelt, van mevrouw Copperbottom, als een opstap naar een nieuwe
acteercarrière?
'Toen ik 15 was, ben ik besmet geraakt met het
acteervirus. Dat gaat nooit meer over. Ik verkeer in de luxepositie dat ik kan
wachten tot er echt iets aardigs voorbij komt. Een paar jaar geleden speelde ik
Bleke Doortje in De Jantjes. Zes avonden per week. Dat zou ik nu, met drie
kinderen, niet willen. Of ik zou zo'n rol moeten delen met een andere acteur,
wat in Amerika heel gewoon is.'
Wat is eigenlijk een acteervirus?
'Ik schrijf columns, maar ik ben geen schrijfster. Ik heb gezongen, maar ik ben
zeker geen zangeres. Ik heb gepresenteerd, maar voel me niet echt een
presentator. Met acteren ligt dat anders. Dat komt echt van binnenuit. Dat geeft
een gevoel van: dit is het.'
Maar de moederrol gaat boven de
gedroomde hoofdrol?
'Zonder twijfel. Ik ben wel ambitieus, maar dan
op een gezonde manier. Ik wil veel, maar niets moet.'
Dat was toch
anders toen u bij Veronica nog 'keihard de lekkerste' was?
'Een mooie
tijd. Ik heb van alles gedaan. Reisde de hele wereld over. Voor een filmpje
naar Cuba. Of hup: even naar Hawaii. Alles kon in die tijd. Het was werk, maar
het was nog veel meer lol maken.'
Als tv-babe in ruste geen heimwee
naar die wilde tijd?
'Het paste in het leven dat ik toen had. Maar
het had altijd met uiterlijk te maken - logisch natuurlijk als je het gezicht
van een omroep bent. Als ik nu reis, heeft het meer betekenis. Vorig jaar ben ik
voor de Postcodeloterij naar Afrika geweest. Dan gaat het leven plotseling over
het wel of niet hebben van een waterput. Zoiets beklijft meer dan fijne, witte
stranden.'
Wat doet u eraan om uw acteerwens uit te laten komen?
'Niet zo veel, zo streberig ben ik dus niet. Ik heb vorig jaar een workshop
gevolgd bij Gosschalk Training, die werd geleid door Victor Löw. Acht weken
achter elkaar. Casting agent Job Gosschalk weet dat ik graag iets in die
richting zou doen. Alleen moet er net iets tussen zitten. Je moet helemaal het
juiste type zijn. Dan denken ze eerst aan jou, wordt het vervolgens toch iemand
die groter en dikker is.'
Waarom die honger naar het podium? Is de
rust van de Gooise bossen niet veel weldadiger?
'Je doelt op de
bladen? Toen ik net iets met Marco kreeg, lagen ze wel in de bosjes. Verder heb
ik er niet zo'n negatief gevoel bij. Soms staat er wel eens fotograaf achter een
paal als ik mijn kinderen van school haal. Dan denk ik: die heeft zeker een
plaatje nodig.'