De Palestijns/Nederlandse regisseur Hany Abu-Assad kwam twee jaar geleden in opspraak toen bleek dat hij scènes in zijn documentaire Ford Transit had laten naspelen door acteurs. Schande, riep onder meer opdrachtgever VPRO, die de documentaire terugtrok van het Nederlands Film Festival. Twee jaar later viert Abu-Assad triomfen met de speelfilm Paradise Now, en mag hij voor documentairefestival IDFA zijn toptien met beste documentaires samenstellen.

Vijf vragen aan Abu-Assad, die als wij hem bellen al twee maanden in Amerika zit voor een promotietour voor Paradise Now, en tot zijn eigen verdriet ('Het is echt niet leuk meer. Het enige wat ik zie zijn vliegtuigen en hotels') nog een maand te gaan heeft.

1. Weet je nog waar je was toen het IDFA je vroeg of je een toptien wilde samenstellen?
'Het schijnt dat ze me het al in Berlijn [tijdens het filmfestival - red.] gevraagd hebben, maar ik was toen zo zenuwachtig dat ik dat helemaal niet heb meegekregen. Pas een maand later, toen ik opnieuw een email kreeg, viel het kwartje.'

2. Wat vond je ervan, dat je gevraagd werd?
'Ik was aangenaam verrast. En vond het wel grappig. Twee jaar geleden was ik de kwaaie meneer, en nu mag ik de Top 10 samenstellen.'

3. Was Paradise Now een reactie op alle commotie rond Ford Transit?
'Een speelfilm is veel moeilijker om te maken dan een documentaire. Voor Paradise Now zat ik met zeventig mensen in een gebied waar elke dag je leven op het spel stond. Terwijl ik voor Ford Transit in ongeveer hetzelfde gebied zat, maar dan met drie man. Dat maakt je flexibeler en veel minder kwetsbaar. Paradise Now was een hel om te maken, ik zweer het je.'

4. Wat is het verschil tussen een speelfilm en een documentaire?
'Als je de kijker emotioneel wil raken, maak je een speelfilm. Als je ervaringen wilt delen, maak je een documentaire.'

5. Ben je nu, met het succes van Paradise Now, verloren voor de documentaire?
'Dat is niet de bedoeling. Ik ga binnenkort eerst weer een speelfilm maken, een low-budgetproject waarin tien niet-Amerikaanse makers iets mogen zeggen over de Amerikaanse Droom. Maar ik hoop in 2007 een vervolg te maken op mijn documentaire Nazareth 2000.

Toptien Hany Abu-Assad:
When We Were Kings (VS 1996, Leon Gast)
Hearts of Darkness (VS 1991, Eleanor Coppola)
Lost in La Mancha (GB 2001, Keith Fulton)
Het ondergronds orkest (Ned/Fr 1997, Heddy Honigmann)
Het is een schone dag geweest (Ned 1993, Jos de Putter)
Close up (Iran 1990, Abbas Kiarostami)
Lap Rouge (Ned 1996, Lodewijk Crijns)
A Moment of Innocence (Iran/Fr 1996, Mohsen Makhmalbaf)
The Inner Tour (Isr/Palestina 2000, Ra'anan Alexandrowicz)
Hopefully for the Best (Palestina 2004, Raed Al Helou)

Tijdens het IDFA worden ook de films Ford Transit en Nazareth 2000 van Abu-Assad vertoond.