In Onde - over de moeizame relatie tussen een blinde jongen en een meisje met wijnvlek in het gezicht - wilde de Italiaanse regisseur Francesco Fei (1967) per se de clichés vermijden. Dat lukte niet altijd, en ook de personages bleven te afstandelijk, vindt de maker inmiddels zelf ook.

Idee voor de film
'Omdat ik veel voor MTV Italië heb gewerkt voelde ik me af en toe slaaf van het beeld, en zo kwam ik op het idee om een film over een blinde jongen te maken, juist omdat hij helemaal vrij is van beelden. Later kwam het meisje met de wijnvlek erbij, omdat ik bang was dat een film over een blinde jongeman te clichématig zou worden. Nu leven alletwee de hoofdpersonages in een andere realiteit, en dat maakt het voor mij interessant. Het had ook over armoe kunnen gaan, of iemand zonder armen, zolang het maar afwijkt van de norm . Kijk, ik vind het meisje natuurlijk heel normaal, maar het gaat erom dat zij zich zelf niet zo ziet.'

Ademnood
'De film heet nu Onde ( letterlijk: golven), maar de werktitel was lange tijd Ademnood. Omdat dat de toestand is waarin Francesca zich bevindt. Onde paste beter bij de film. Golven zijn de zee en de oneindige mogelijkheden die de zee suggereert, maar ook de vibraties van de muziek die Luca maakt. Bovendien wilde ik het verhaal van de film vertellen in golfbewegingen. Neem de beelden van die activisten die de bewakingscamera's zwart spuiten. Die keren net als golven steeds terug, en elke keer als je ze ziet, is Francesca weer even in staat om toenadering te zoeken tot Luca. Alsof het feit dat deze activisten in opstand komen tegen het systeem , haar helpen in opstand te komen tegen haar angsten en vooroordelen.'

Idolen
'De beste regisseurs kunnen schilderen met beelden. In hun films is het beeld onlosmakelijk verbonden met het verhaal. Noem ze maar op: Kubrick, Antonioni, Tarkovsky, Von Trier. Hun camera beweegt alleen als er een reden voor is. In Tarkovsky staat de camera vaak stil, maar als ie beweegt is er ook een verdomd goede reden voor.'

Ambities
'Ik kan me natuurlijk niet meten met de namen hierboven, en ik betwijfel serieus of dat ooit mogelijk is. Ik heb jaren gewerkt in de reclame en het is nogal een verschil om nu in plaats van die kleine poppetjes ineens een heel doek te schilderen. Ik heb achteraf gemerkt dat het voor veel mensen moeilijk is om zich met Francesca te identificeren. Ik ben bang dat ik het publiek in mijn film een beetje van haar heb weggeduwd. Ik wilde ze laten zien wat er in haar hoofd omgaat, maar ben daar klaarblijkelijk niet voldoende in geslaagd. Dat moet in een volgende film beter.'

Filmen
'De kans dat ik de films die ik wil maken van de grond krijg in het Italië van nu is minimaal. Iets als wat Antonioni vroeger deed kan absoluut niet meer. Daar is geen producent voor te vinden. Voor Onde heb ik me diep in de schulden moeten steken en het kost nog zeker vijf jaar voordat ik al die schulden heb afbetaald. Ik ben daarom ook maar begonnen met het leren van Engels (Fei spreekt nog geen woord Engels, ons gesprek vindt plaats met tolk), want als ik de films wil maken die ik in mijn hoofd heb, zal ik toch op zijn minst een buitenlandse co-producent moeten zien te interesseren.'

Onde wordt vertoond op
Maandag 31 januari, 15.45 uur, Pathé 4
Woensdag 2 februari, 12.30 uur, Cinerama 1
Zaterdag 5 februari, 10.15 uur, Pathé 5