Nee, het liedje zelf is in de film niet te horen. Toch is Wild Side, de
tweede speelfilm van de Franse regisseur Sébastien Lifshitz (Parijs, 1968),
vernoemd naar Lou Reeds hit Walk on the Wild Side. 'Ik kon het liedje nergens
kwijt in de film. Maar belangrijker vind ik de verwijzing naar Lou Reed: een
macho, en toch dol op travestieten en transseksuelen.'
In Wild Side
raakt transseksueel Stéphanie bevriend met een Russische emigrant en een
jongenshoer van allochtone afkomst. Lifshitz won met zijn film een Teddy Bear,
de prijs voor de beste gay-film, op het filmfestival van Berlijn 2004. Zijn
vorige film, Presque rien, is de liefdesgeschiedenis tussen twee jongens. Toch
wil hij niet met alleen dit thema worden geassocieerd. ÀPresque rien, ging ook
niet over homoseksualiteit. Het was een film met homoseksuelen.'
In
Wild Side laat Lifshitz in het eerste shot al het geslacht van Stéphanie zien. '
Om ervan af te zijn. In een film als The Crying Game draait alles om de
onthulling dat de hoofdpersoon transseksueel is. Zoiets vind ik vulgair.'
Stéphanie heet ook in het echt Stéphanie en is een onvervalste transseksueel (
voorheen: Stéphane). 'De film heeft trekjes van een documentaire. Alleen de
allochtone jongen wordt gespeeld door een acteur. Ik wil het liefst echte mensen
neerzetten.'
De personages van Wild Side zijn - hoe marginaal ook
- opvallend herkenbaar. Lifshitz kruipt ze nooit te dicht op de huid. De film
werd in Frankrijk bejubeld, behalve door de criticus van Le Figaro, die moeite
had met 'de rauwe, vaak onnodige seksscènes'. Toch werd de film in Frankrijk
goedgekeurd voor bioscoopbezoek onder de achttien jaar. 'Ik wilde eigenlijk een
wildere film maken, maar dan had hij niet op tv gekund. Ik vind het belangrijk
dat de film een breed publiek kon bereiken.'
Lifshitz monteerde zijn
film a-chronologisch, wat opvallende contrasten oplevert. De Parijse scènes,
waarin Stéphanie zich prostitueert, worden afgewisseld met momenten op het
platteland. Daar zorgt ze voor haar terminaal zieke moeder of ontmoet ze een
oude schoolvriend. In Wild Side volgt ruwe seks in een hotelkamer op een intiem
gesprek of een wandeling door een verlaten landschap.
Lifshitz: 'Er
zijn drie hoofdpersonen op de rand van de afgrond. Het gaat erom of hun
vriendschap in staat is hen te redden.'
Lifshitz droomde van een
film waarin de meest extreme situaties en personen zo normaal mogelijk zouden
worden getoond. En er zit een verlangen naar melodrama in zijn werk. 'In de film
begraaft Stéphanie haar moeder, maar vooral haar verleden. Ze moet samen met de
anderen proberen een nieuwe vorm van geluk te vinden.'
Af en toe
zoekt Lifshitz het schokeffect. Een van de klanten van Stéphanie is een brave
man van middelbare leeftijd. Hij vraagt haar of ze iets wil drinken, behandelt
haar met respect en 'als een vrouw'. Dan maakt Lifshitz een harde overgang en
zien we opeens hoe Stéphanie hem penetreert. Lifshitz: 'Mijn doel is niet om te
zeggen: kijk, al die nette huisvaders hebben dit soort fantasieën. Ik probeer
gewoon door een montage-effect het contrast te tonen tussen iemands uiterlijk en
zijn innerlijke leven, zijn diepere verlangens.'
Desondanks is Wild
Side voor Lifshitz ook een esthetisch project. 'Een erectie vind ik mooi om te
filmen. Iets natuurlijks.' Zijn werk sluit aan bij de Franse traditie van
libertinage, de tekeningen van Cocteau en experimenten van surrealisten. '
Transseksualiteit is voor mij niet iets monsterlijks, maar van een bijzondere,
surrealistische schoonheid.'
Sébastien Lifshitz' eerste speelfilm was een liefdesgeschiedenis tussen twee jongens, in zijn tweede speelt een transseksueel de hoofdrol. 'Het zijn geen films over homoseksualiteit, maar films met homoseksuelen.'