In de SF-film Sunshine, van de Britse regisseur Danny Boyle, is een ruimteschip op weg naar de langzaam uitdovende zon. Aan boord acht wetenschappers, die met 'een bom ter grootte van Manhattan' de zon nieuw leven moeten inblazen. De naam van het ruimteschip is Icarus II. En dat is de goden verzoeken, want wie noemt zijn ruimteschip nou naar de beroemde mythologische figuur, die zijn hoogmoed met de dood moest bekopen toen hij richting de zon vloog?

Grote ster van de film is de alomtegenwoordige en alles verterende zon. Aan regisseur Danny Boyle de vraag hoe hij de zon er zo sexy liet uitzien.
' Voordat ik aan de opnamen begon heb ik de zon uitvoerig geresearcht. En het is echt verbazingwekkend wat je dan allemaal te weten komt. Die enorme kracht en gewelddadigheid van de zon, maar ook de schoonheid. Die twee elementen moet je zien te verweven.

Hoe pak je dat aan?
'We baseerden ons op satellietbeelden van de zon. Die zijn niet helemaal betrouwbaar, want ze zijn door heel veel filters heen geschoten, en daarna nog eens door de computer gehaald. Het is namelijk fysiek onmogelijk om rechtstreeks in de zon te kijken.'

Toch gebeurt dat in Sunshine wel...
'Dat is het mooie van film, dat ik mensen dat wel kan laten doen. Ik heb me daarvoor bediend van een oude filmtruc . Aan boord van het ruimteschip gebruik ik vrijwel uitsluitend de kleuren groen , blauw en grijs. Omdat we in Sunshine veel langer aan boord van het ruimteschip blijven dan in de meeste SF-films, raken je ogen gewend aan die grauwe, koude kleuren. Maar dan, de eerste keer dat de astronauten het schip verlaten, word je ineens overspoeld door geel, rood en oranje. Dat is een overweldigende ervaring , al dat geel en goud, wat letterlijk schitterende kleuren zijn.
We maken in de film ook gebruik van de enorme afmetingen van de zon. Die ongeveer een miljoen keer groter is dan de aarde. Om dat te benadrukken gebruiken we nergens kromme lijnen. Je ziet de rondingen van de zon niet, zo groot is hij. De kijker moest zich klein voelen, en tegelijkertijd stelt de wetenschap ons in staat de zon te beïnvloeden om de toekomst van de aarde te redden.'

De film is dus pro-wetenschap?
'Kijk, Alex Garland, die het script schreef, en ik geloven heilig in de positieve gevolgen van de wetenschap. Volgens mij zijn we allemaal - afgezien van de Taliban, misschien - diep van binnen fans van de wetenschap.'

En toch heet het schip Icarus...
'Dat is de bescheidenheid, die hand in hand zou moeten gaan met de arrogantie van wetenschappers die menen dat ze de natuur naar hun hand kunnen zetten. Het was ook een grap, want geen enkele Amerikaanse missie zou zich ooit noemen naar een eerdere missie die slecht was afgelopen. Amerikanen ontkennen falen, maar wij noemden het schip expres Icarus, omdat we vinden dat de mensheid zich bewust moet zijn van de peilloze arrogantie van de wetenschap. Die naam herinnert ons aan onze nederigheid.'

Nederig in aanwezigheid van een hogere macht... Dat klinkt religieus.
'Zeker, zeker. Dat zit er ook in. Al is Alex een overtuigde atheïst.'

En u?
'Een niet zo overtuigde atheïst.'

Zijn uw ideeën nog veranderd door het maken van deze film?
'Ik weet niet of ik spiritueel veel veranderd ben, maar het heeft me wel anders laten denken over de rol van de wetenschap, en van de mens op aarde. Je kan niet zomaar de natuur veranderen zonder dat je daar een prijs voor betaalt. Neem de atoombom, toch een soort minizon. De creatie ervan is even geniaal als verschrikkelijk. Dat moeten we nooit vergeten. Wetenschap verovert niet, maar dwingt ons telkens opnieuw onze plaats te bepalen. Dat wilden we met de film duidelijk maken.'