Wie eet wie in Mange, ceci est mon corps? Aardsdonkere, Haïtiaanse jongetjes snoepen van een hagelwitte taart; een frêle, bleke Française drinkt melk waarin zwarte baby’s zijn opgelost. Regisseur Michelange Quay maakte een surrealistisch mozaïek, waarin het straatarme maar cultuurrijke Haïti het decor vormt.

Idee?
‘Ik had een aantal beelden in mijn hoofd, daar begon het mee. Een oudere vrouw in een melkbad, donkere kinderen die een witte taart eten, en de hand van een blanke vrouw die een zwart jongetje aanraakt. Toen ik de monoloog schreef die de oude vrouw als een soort profetie uitspreekt , wist ik dat ik ze met elkaar kon verbinden. Zoals een omelet eerst vloeibaar is, waarin de ingrediënten los drijven, en plotseling stolt, zodat het een geheel wordt. Toch bleef ik tijdens het proces voortdurend dingen wijzigen, tot in de soundmix aan toe. Iedere kleine verandering heeft enorme consequenties, dat voelde bevrijdend en een beetje gevaarlijk tegelijkertijd.’

Zwart en wit…
‘Alles wat ik erin wilde, zit erin. Het moeilijkste was de balans te vinden tussen het prozaïsche en het poëtische. De zwart-wit metafoor was een vehikel voor verschillende ideeën. Het zoeken naar identiteit, angst versus verlangen, en de onderlinge afhankelijkheid tussen blank en zwart bijvoorbeeld. Tegenstellingen kunnen vaak niet zonder elkaar, en bovendien creëer je er spanning mee. Letterlijke afstand is daarbij ook belangrijk. Neem nou al die Foster Parents-kindjes in Afrika. Het enige contact met hun gevers bestaat uit brieven. Heb je wel eens gehoord dat er telefoontjes worden gepleegd ? Zulk soort contact komt veel te dichtbij, dan blijken ze eigenlijk net zo menselijk te zijn als jij. Tegenstellingen en afstand, dat wilde ik met dat zwart-wit proberen te vangen.’

Ambitie?
‘Ik ben bezig met een muzikale, grafische en choreografische hymne over Haïti. De laatste tijd luister ik veel naar scratch-collages van Jamaicaanse clubmuziek, zoals die van King Perry. Dat is modern en archaïsch tegelijk. Weer die tegenstellingen, inderdaad.’

Voorbeelden?
‘De Franse en Braziliaanse New Wave films vind ik interessant, die mixen verschillende disciplines. Daarnaast spreekt het werk van Glauber Rocha, Jean- Luc Godard, David Lynch, Stanley Kubrick en Pier Paolo Pasolini me aan. Wat ze gemeen hebben? Waakdromen, denk ik. De spanning tussen wat echt is en wat niet. Ze brengen levende dromen op scherm.’

Filmen op Haïti?
‘Het is stoffig, lawaaiig en tropisch heet op Haïti, dat is sowieso al vermoeiend werken. Iedereen is altijd buiten, de hele dag is er interactie tussen mensen. Dat betekent dat je je niet zomaar met je camera tussen mensen in kunt wurmen, want in tegenstelling tot bij ons is de openbare ruimte er privé- ruimte. Haïtianen zijn arm maar trots. Je bent er te gast, en zo dien je je ook te gedragen. Anderzijds word je overspoeld door kleuren, geuren en muziek – Haïti bruist van de cultuur – en moet je je erin storten om de juiste aansluiting te vinden.’

Mange, Ceci Est Mon Corps wordt vertoond op:
Zondag 27 januari, 19:15 uur, Pathé 5
Maandag 28 januari, 10:30 uur, Pathé 5
Woensdag 30 januari, 13:00 uur, Pathé 4
Zaterdag 2 februari, 16:15 uur, Pathé 3