In de psychologische thriller Tale 52 speelt de Griekse regisseur Alexis Alexiou met de smalle grens tussen werkelijkheid en hallucinatie. De ietwat neurotische Iasonas probeert tevergeefs de gebeurtenissen die leidden tot de verdwijning van zijn nieuwe vriendin Penelope te reconstrueren. Met krachtige, uitgesproken beelden schetst Alexiou een beeld van een geesteszieke persoon, die langzamerhand de controle over de werkelijkheid verliest.

Idee?
Alexiou: ‘Tweeëneenhalf jaar geleden ben ik begonnen met schrijven. Ik wilde deze film snel maken, met een klein budget, omdat ik nog andere plannen had. Het idee is op verschillende plaatsen ontstaan . Zo las ik een kort verhaal van de Amerikaanse schrijver Philip K. Dick. Het ging over een ruimtereiziger die in zijn eigen hoofd gevangen raakt. Ook de film Slaughter House 5, die ik ooit zag toen ik klein was heeft geholpen bij de ontwikkeling van Tale 52. Het verhaal ging over een man die geen controle meer heeft over tijd en ruimte. Ik vond deze twee gegevens fascinerend en besloot die te gebruiken in een film.’

Camerastandpunten / open einde?
‘Ik heb voor extreme camerastandpunten gekozen omdat ik het publiek het idee wilde geven dat ze de hoofdpersoon bespioneerden. Tegelijkertijd lijkt het ook alsof Iasonas zichzelf bespioneert. Alsof hij uit zijn lichaam is getreden en geen controle meer heeft over wat hij doet. Het einde heb ik bewust open gelaten . De meeste interessante verhalen eindigen niet. Er is altijd een cirkel, net als in het echte leven, waar ook niets eindig is. Ik vind dat het niet mogelijk is een verhaal te vertellen met een definitief einde. Het voelt kunstmatig aan.’

Idolen?
‘Er zijn zoveel regisseurs die ik bewonder, dat ik ze niet op zou kunnen noemen. Ik houd van verschillende soorten cinema. Wat me vaak het meest fascineert, zijn arthousefilms die gebruik maken van typische genre- elementen. Regisseurs die bijvoorbeeld de grenzen van een stereotiep genre als de thriller opzoeken, en zo het genre op een hoger niveau brengen. Voor het publiek is het ook makkelijker om op die manier in de film mee te gaan. Een genrefilm geeft het publiek een plaats om te beginnen. Van daaruit kun je weer nieuwe dingen uitproberen.’

Ambities
‘Voor Tale 52 heb ik een ander fictiescenario geschreven, dat ik hoop te gaan verfilmen met een groter budget. Ik hoop, omdat ik nu deze film gemaakt heb, dat het filmen in de toekomst makkelijker wordt. Dat ik mensen sneller kan overtuigen om in mijn projecten te investeren. Ik heb het proces van film maken als erg vermoeiend ervaren. Dat kwam mede doordat ik zowel schrijver, als producent als regisseur was. Ik hoop me bij volgende projecten vooral op het schrijven en regisseren te kunnen richten.’

Filmen in Griekenland?
‘De Griekse maatschappij is niet zo dol op cinema. Het maakt geen deel uit van de cultuur. Wanneer een Griek een film maakt, heeft het publiek er nauwelijks aandacht voor. Griekenland heeft meer aandacht voor haar antieke cultuur, wegens het toerisme. Maar er wordt totaal niet gedacht aan de ontwikkeling van een eigen, moderne cultuur. We hebben in Griekenland daarom ook een heel kleine filmindustrie. Het is bijna onmogelijk om genoeg geld voor je projecten te krijgen. Bovendien biedt het systeem erg weinig steun aan de nieuwe generatie filmmakers. Alles is in handen van de oude generatie en zij hebben moeite met de nieuwe ideeën van de jonge mensen. We moeten echt aandacht voor onze projecten vragen en onszelf bewijzen. Alleen op die manier zullen ze in ons investeren.’
 
Tale 52 wordt vertoond op:
Dinsdag 29 januari, 19:15 uur Pathé 5
Woensdag 30 januari, 10:30 uur Pathé 5
Vrijdag 1 februari, 13:00 uur Pathé 4
Zaterdag 2 februari, 22:00 uur Pathé 2