De professionele fotograaf Nobu keert terug uit Tokyo naar geboortedorp op het platteland, waar hij de dagen doorbrengt met zijn twee – geestelijk achtergebleven – vrienden, en met zijn kibbelende opa, die bij zijn ouders in huis woont. Dit uit het leven gegrepen verhaal is ook letterlijk uit het leven gegrepen van de maker, de professionele fotograaf Shingo Wakagi.

Idee?
Wakagi: ‘Ik wist op mijn twaalfde dat ik fotograaf wilde worden. En ik begon met het fotograferen van mijn opa, omdat ie bij ons in huis woonde. Daar ben ik mee doorgegaan tot mijn opa overleed. Hij was toen 94 en ik was een jaar of 32.
Ik ben inmiddels professioneel fotograaf, en ik maak reclamefoto’s en foto’s van beroemde mensen. Tijdens dat werk kom ik vaak in contact met producers en een van hen vroeg mij of ik wist of iemand een script had geschreven, want hij was op zoek naar een nieuw project. Vlak voor de dood van mijn opa was ik begonnen met het schrijven van een script over hem, dus ik wist wel iemand.
Ik had een sterke band met mijn opa, want hij was mijn beste model. De meeste grote fotografen maken foto’s van familie of vrienden. Ik heb nog even in Amerika gestudeerd, maar ik had daar geen echte vrienden en keerde terug naar Japan. En mijn opa.'
   
Vrienden…
‘De geestelijk iets achtergebleven vrienden van Nobu in de film zijn mijn vrienden van vroeger. Ik wilde ze graag in de film hebben, want hun interesseert het niets dat ik een beroemde fotograaf ben, of dat in Amerika heb gestudeerd. Ik wilde ze in de film, omdat ik wilde laten zien wat ze doen, hoe ze hun dagen vullen. Ik had daar een mooi script over geschreven, maar ze kunnen helemaal niet lezen, dus dat script kon weer overboord. Nu ben ik ze maar gevolgd als een soort documentairemaker. Ik heb ze voorgesteld aan de acteur die Nobu speelt en ze bellen hem nog steeds, omdat ze denken dat hij echt Nobu is en echt hun vriend is.’

Idolen?
‘Ik hou van een heleboel regisseurs. Jim Jarmusch, Fellini, Pasolini, Werner Herzog , Harmony Korine. Waarom? Omdat die allemaal werkten op het breukvlak van werkelijkheid en fantasie.’

Ambities?
‘Geld verdienen met mijn films is niet belangrijk, dat geld verdien ik al met mijn fotografie-werk. Ik wil onafhankelijke, persoonlijke films blijven maken. Waar ik zelf het script voor schrijf. Mijn volgende film wordt er weer een met mijn twee vrienden uit de eerste film. Een soort road movie. Over het geld voor die film maak ik me geen zorgen, als het me maar lukt de jongens een beetje te regisseren.'

Filmen in Japan?
‘Het probleem van films maken in Japan is de taal. Je zal altijd met ondertitels moeten werken als je wilt dat mensen buiten Japan je film gaan zien. Maar dat probleem hebben wel meer landen. Het grootste probleem is dat ik als onafhankelijke filmmaker met kleine budgetten zal moeten werken. Daar hou ik dan ook rekening mee. In mijn films geen verre reizen of special effects. Ik blijf lekker thuis.’

Waltz in Starlight wordt vertoond op:
Zaterdag 26 januari, 19:15 uur Pathé 5
Zondag 27 januari, 10:30 uur Pathé 5
Dinsdag 29 januari , 13:00 uur Pathé 4
Zaterdag 2 februari, 10:30 uur Pathé 5