Doorgedraaide vrouwen, daar gaat het aankomende zondag tijdens het Imagine Film Festival in Amsterdam over. De Canadese schrijfster Kier-La Janisse is te gast op het festival, omdat zij het boek House of Psychotic Women schreef, een autobiografie aan de hand van horrorfilms.

Waarom besloot u dit boek te schrijven?
‘Ik ben al jaren horrorfan en schreef veel essays over vrouwen in horrorfilms, voor een tijdschrift dat ik zelf maakte. Het leek mij leuk om die essays te bundelen, aangevuld met wat nieuwe stukken. Ik had veel ideeën die ik moest uitwerken: hoe ga ik structuur in het boek aanbrengen, hoe maak ik het interessant en hoe kan ik mensen interesseren voor mijn mening over horrorfilms. Dat was lastig, omdat er al zoveel goede boeken zijn geschreven over films. Toen ik besloot de essays in het boek vanuit een persoonlijk perspectief te verzamelen, viel alles op zijn plek.’

Kijkt u horrorfilms omdat u zich daarin herkent of omdat u het gewoonweg spannend vindt?
‘Personages waar je sympathie voor hebt, zijn volgens mij vaak personages op wie je lijkt of zou willen lijken. Dat geldt ook voor mij. Maar ik kan ook van films zonder doorgedraaide vrouwen genieten, haha.’

Zijn vrouwen in horrorfilms slachtoffer, of juist sterk?
‘In horrorfilms zijn vrouwen bijna altijd het slachtoffer, al zijn er vooral in de jaren tachtig ook films gemaakt met sterke vrouwen. Vrouwen hebben nu eenmaal meer moeite zichzelf te verdedigen dan mannen . En dat ziet het publiek graag. Dat weten filmmakers ook. Maar ik erger mij daar niet aan. Ik vind het juist fascinerend dat er soms periodes zijn waarin horrorfilm na horrorfilm de vrouw het slachtoffer is.’

Waarom worden er in het boek voornamelijk films uit de jaren zeventig en tachtig genoemd?
‘Dat is voor een gedeelte nostalgie, het zijn de films uit mijn jeugd. Maar er is tegelijkertijd ook afstand, omdat die films zo oud zijn. Het is interessant om te zien hoe die films in de huidige sociale context passen , of juist helemaal niet. Er worden nog steeds goede horrorfilms gemaakt, maar horror is niet meer een op zich staand genre. Je hebt nu ook arthouse horror. Veel mensen begrepen niet dat ik Antichrist van Lars von Trier in mijn boek opnam. Dat was in hun ogen geen horror, maar arthouse. Terwijl die film op mij precies hetzelfde effect heeft als andere horrorfilms.’

Welke films op het festival moeten we zien?
‘The Mafu Cage (1978) van Karen Arthur is voor het eerst in jaren weer op een bioscoopscherm te zien. Het is de beste rol van Carol Kane ooit en de film ziet er fantastisch uit. Maar het is bovenal een buitenkans om deze film te zien. En dan één van de beste films ooit gemaakt: Possession (1981) van Andrzej Zulawski. Je zult het verhaal en vooral de beelden niet snel uit je hoofd krijgen. Als je mijn boek zou moeten samenvatten in een film, zou je op Possession uitkomen.’