Cecchi D’Amico, geboren in 1914, stamde uit een familie van schrijvers en intellectuelen (haar vader was auteur Emilio Cecchi), maar dat maakte een carrière in de letteren niet vanzelfsprekend. Het is dat iemand haar eens vroeg wat ze ‘als jonge vrouw’ van een zeker script vond (‘tamelijk slecht’), wat uitliep in een eerste schrijfopdracht.

Alhoewel Cecchi D’Amico als schrijfster aan de wieg stond van de filmstroming die later het ‘neorealisme’ zou worden genoemd, heeft ze zich daartoe nooit beperkt. Komedies schreef ze uiteindelijk het liefste. Een daarvan leverde haar een Oscar-nominatie op: Casanova 70 van Mario Monicelli uit 1965, met Marcello Mastroianni in de rol van de gemankeerde verleider. Het script van een door haar herschreven film – Roman Holiday (1953) – werd wel geëerd met een Oscar, maar doordat haar naam op de titelrol ontbrak, ontving ze nooit een beeldje. Vreemd was dat niet: vooral in de begintijd van de cinema werden credits rommelig, soms zelfs lukraak toebedeeld.

Ook aan de voornaamste films uit haar oeuvre waren vaak vele namen verbonden. Ladri de biciclette (De fietsendieven) telde zeven scenaristen, Rocco e i suoi fratelli (Rocco en zijn broers) zelfs negen.

Vooral met Visconti werkte ze nauw samen, over een periode van ruim twintig jaar , onder meer aan diens meesterwerk Il gattopardo. Visconti hechtte ook aan haar aanwezigheid op de filmset, zodat ze ter plekke scènes of dialogen kon herschrijven, indien gewenst.