Sinds zijn aantreden in 1993 is New York er ontegenzeglijk veiliger op geworden. Maar is de stad van burgemeester Rudolph 'Rudy' Giuliani daarmee ook leefbaarder geworden? In de documentaire Rudyland wordt dat laatste krachtig ontkend.

In de hele documentaire wordt de kreet niet een keer gebezigd, maar wie wil weten wat 'zero tolerance' in de praktijk inhoudt, hij of zij kijke naar Rudyland. In deze bijna anderhalf uur durende documentaire van Matthew Carnahan en John Philp wordt het beleid van New Yorks burgemeester Rudolph 'Rudy' Giuliani genadeloos onder de loep gelegd.

Voorstanders krijgen van de makers alle ruimte om uit te leggen waarom hun Rudy zo'n zegen voor de stad is ( minder misdaad, meer toerisme, schoner, veiliger), maar de toon in de film wordt toch duidelijk gezet door de tegenstanders.

Hoewel iedereen nog wel wil toegeven dat New York er qua veiligheid op vooruit is gegaan sinds 1993, het jaar dat de Republikein Giuliani de populaire Democraat Ed Koch opvolgde, betekent dat voor de meesten toch niet dat ook de leefbaarheid in hun stad is toegenomen.

Projectontwikkelaars maken in Manhattan de dienst uit. Wonen is vrijwel onbetaalbaar geworden en de bewoners van de Lower East Side, een bonte verzameling kunstenaars, krakers en misfits, vrezen dat het keiharde optreden van Giuliani & Co de ziel van hun wijk zal vernietigen.

De burgemeester met Adolf Hitler vergelijken, zoals sommigen doen, gaat te ver, maar Giuliani op gelijke voet zetten met de communistenvreter Joe McCarthy, zoals oud-burgemeester Koch doet, is niet overdreven. New York is hard op weg een politiestaat te worden. Giuliani accepteert geen afwijkende levenstijl. Homo 's, straatkunstenaars, daklozen, zelfs rockbands wordt het leven - middels allerlei invallen en arrestaties - zuur gemaakt. In de NYPD (de New Yorkse politie) heeft Guiliani een trouwe bondgenoot. En vice versa, want toen twee jaar geleden een ongewapende Afrikaanse immigrant door 41 politiekogels werd doorzeefd, schaarde Guiliani zich schaamteloos achter zijn jongens in het blauw.

Carnahan en Philp kregen de burgemeester zelf niet voor de camera maar konden zich bedienen van veel archiefmateriaal en een uitputtende reeks straatinterviews. Zoals zoveel documentaires van speelfilmlengte is Rudyland een half uur te lang, maar voor een beter begrip van 'zero tolerance' is de film onmisbaar.

Rudyland - Matthew Carnahan en John Philp
VS 2000, 82 min.

Gerhard Busch