De korte documentaire Sanpeet opent met beelden die hun uitwerking niet missen. Twee jonge Thaise jongetjes gaan elkaar te lijf in de boksring, onder het gejuich van een uitzinnige menigte. Door de montage, de slow-motion close ups van vuist- en schopacties en de sombere muziek lijkt het wel een scène uit een Thaise Rocky met kinderen.
'Mijn naam is Sanpeet,' zegt een van de jongens als voice-over. 'Ik ben zeven jaar en weeg 17 kilo'. Een publiek dat kinderen graag beschermd en onschuldig ziet opgroeien, zal er niet vrolijk van worden. Daarmee is echter weinig gezegd over de documentaire kwaliteit van de film. Als verslag of openbaring van een stukje ongekende werkelijkheid overtuigt Sanpeet allerminst.
De film blijft redelijk oprecht zolang de ouders en trainer van Sanpeet mogen vertellen waarom ze de jongen zijn gang laten gaan. Drugs zijn in Thailand een groot probleem, en sport is het beste middel om kinderen van de straat te houden. Bovendien brengt de sterke Sanpeet, wiens naam zoveel betekent als vergif, met zijn wedstrijden nog wat geld in het laatje. Een zevenjarig ventje dat voor het huishouden zorgt, je zult het in Nederland niet gauw tegenkomen. Met dat punt heeft de film zijn bestaansrecht verdiend.
Maar regisseur Giuseppe Petitto - die de montage verzorgde van het tijdens het vorige IDFA vertoonde Jung - had duidelijk niet genoeg aan een min of meer objectief portret. Op een wel erg doorzichtige manier dwingt hij zijn onderwerp in een verhaal-structuur, met een voor Sanpeet belangrijke wedstrijd als rode draad en finale. Vorm volgt functie, moet Petitto hebben gedacht: de terughoudende stijl maakt subiet plaats voor melodrama, waarvan Sanpeet's zwart- wit geschoten droom wel het meest stuitende voorbeeld is. Wat doet zo'n Hollywoodcliché in een film die verder in ieder geval beoogt documentair te zijn ?
Deze droomscène irriteert des te meer, omdat de film op deze manier een twijfelachtig kijkje neemt in Sanpeets ziel maar verder geen enkele moeite doet om tot zijn centrale personage door te dringen. Terwijl vader meermaals blijk mag geven van een angstaanjagend gebrek aan intellect, en moeder dooremmert dat sport veel beter is dan drugs, wordt de jongen nergens gevraagd waarom hij nu eigenlijk voor het boksen heeft gekozen. Het had ons als politiek correcte toeschouwers een mooi dilemma opgeleverd, wanneer was gebleken dat de jongen gewoon geniet van zijn vechtpartijen en door niemand de ring in gedwongen wordt . De film spreekt op alle mogelijke manieren schande over het kinder-kickboksen , maar de persoon om wie het draait blijft een minderjarig vechtmachientje zonder mening. Zelfs in een klein half uur was meer mogelijk geweest.
Sanpeet (Veleno) - Giuseppe Petitto
Italië, Thailand 2001, 26 min.
29-11-2001, 11:30, City 7