Rauw-realistische drama's over ontspoorde jongeren zijn er in overvloed. In dat opzicht biedt Manic niets nieuws. Hoofdpersonage is de jonge Lyle, die een andere jongen aan diggelen slaat met een honkbalknuppel en vervolgens op de jeugdafdeling van een psychiatrisch ziekenhuis belandt. Regisseur Jordan Melamed volgt Lyle op het gebruikelijke traject van opstand naar inzicht, hem dicht op de huid zittend met een digitale camera. De onstabiele, intieme fotografie geeft Manic het karakter van een documentaire, een effect dat versterkt wordt door de levensechte acteerprestaties. Melamed weet op die manier elk goedkoop sentiment te vermijden, terwijl hij wel degelijk een verhaal-met-een-boodschap te vertellen heeft.
Manic biedt een realistisch, a-sentimenteel portret van een agressieve jongen.