Aan Wilshire Boulevard in Hollywood wacht het Ambassador Hotel op de sloper.
Al vijftien jaar is het aan zijn lot overgelaten. Langzaam bladdert en roest het
monumentale gebouw weg, maar uit alle kieren en scheuren sijpelt de rijke
historie van dit legendarische oord. In de jaren '20 herbergde het Hollywoods
beroemdste nachtclub, de Coconut Grove. Alle grote sterren verdrongen zich op de
bals en party's in The Ambassador. De eerste Oscar-uitreikingen vonden er
plaats. Howard Hughes, Jean Harlow, John Barrymore, Gloria Swanson woonden er.
En Robert Kennedy werd er vermoord.
Sinds het hotel 1988 zijn deuren
sloot is het een populaire locatie voor filmmakers. De verlopen grandeur, de '
old-hotel look', de grote balzalen, de intrigerende kamers en suites, en
natuurlijk de afwezigheid van lastige gasten maken The Ambassador tot een
goedkoop alternatief voor een studio set. Tot de honderden producties die in het
gesloten Ambassador gedraaid zijn behoren onder meer Forrest Gump, Pretty Woman
, Murder She Wrote, Beverly Hills 90210 en Fear & Loathing in Las Vegas.
Ook experimenteel filmmaker Pat O'Neill ontkwam niet aan de onweerstaanbare aantrekkingskracht van The Ambassador. Negen jaar werkte hij aan The Decay of Fiction, een film die zich amper richt op de publieke geschiedenis van het hotel , maar die het vervallen gebouw lijkt te doorzoeken, speurend naar mythische schaduwen uit het verleden.
De beelden van het hotel tonen een statig en trots monument dat de strijd tegen de tijd heeft verloren. Dat gevoel wordt versterkt doordat O'Neill zijn filmopnamen van het gebouw, van binnen en van buiten, extreem versneld weergeeft: wolken scheren door de lucht, schaduwen racen langs de façade, de maan glijdt in enkele tellen sierlijk voorbij, het nachtelijk autoverkeer is een waterval van gekleurde streepjes, en invliegend luchtverkeer lijkt op vuurvliegjes. Het hotel is niet bestand tegen zo'n aanslag van de tijd. We zien nog nèt niet de schimmels groeien, de scheuren groter worden, het behang vergelen.
Wat we wel zien, zijn de geesten uit het verleden die Pat O'Neill in het legendarische hotel laat rondwaren: acteurs die afkomstig lijken uit de Amerikaanse film noir van de jaren '40 bewegen in halftransparant zwartwit door het kleurrijke interieur. De geesten komen en gaan , hun flarden dialoog leiden net niet tot een coherent verhaal.
En zo toont The Decay of Fiction niet alleen het verval van een ooit majestueus hotel . De film verwijst ook naar alle films, verhalen, en herinneringen die we alleen nog als geheugenflarden hebben. Dit punt is overigens snel gemaakt, en wanneer de aanvankelijke verbluftheid over de knappe combinatie van versnelde kleurenbeelden en evocatieve zwartwitscènes is weggeëbd, begint het ontbreken van een verhaal zich te wreken en zet de verveling in.
In de bioscoopzaal toont Pat O'Neill ons zíjn mix van feiten en fictieve fragmenten. In de expositieruimte geeft hij een deel van de macht aan de kijker. Het spin-off project Tracing the Decay of Fiction (t/m 2 februari in V2) is een interactieve installatie waarbij de bezoeker zelf zijn dwaaltocht door The Ambassador kan bepalen. Met behulp van koptelefoons, speakers, muizen en drie grote schermen kun je je eigen plot vinden, informatie en beelden oproepen die niet in de film zitten, de locatie op een andere manier benaderen en ervaren.
Af en toe neemt de computer het van je over: de software genereert dan een willekeurige combinatie van achtergronden, acteurs en geluiden uit O'Neill's film. De installatie is een aardige voetnoot bij de film, al dringt de vraag zich op of de willekeurige combinaties die de installatie oplevert voldoende toevoegen aan een film die al zoveel arbitrair aandoende, schijnbaar 'gevonden' scènes bevat. Maar misschien is dat juist wel de essentie van het verval van de fictie.
Tracing the Decay Of Fiction: Encounters with a film by Pat O'Neill, t/m 2 februari in V2, Eendrachtsstraat 10, Rotterdam.