'TAKE THE GUN AND KILL' - het gebod spat van het scherm bij de aanvang van het videospel van Duitse kunstenaar Frank Werner. Maar het zou overdreven zijn om te zeggen dat de bezoeker van de interactieve installatie zich vervolgens kan uitleven in een orgie van hersenloos geweld. Integendeel, Werner heeft zijn werk zo gemoedelijk gemaakt als maar kon, het is huiselijk op het melige af.
'Las Familias - a gambling den' heet het werk, dat in het kader van het Rotterdamse Filmfestival wordt geëxposeerd in V2_. Het bestaat uit een cabine die aan de buitenzijde wordt beschenen door de afbeeldingen van drie oudere dames met pistolen. Het zijn de moeder, tante en oma van de kunstenaar. Wie de cabine binnentreedt ziet de projectie van een videospel, ingeleid door geruststellende teksten en beelden van de drie dametjes. Met een op een console gemonteerd pistool kun je vervolgens gaan mikken en schieten - niet op inkomende raketten of aanvallende aliens, maar op vredig voorbijzwevende zandgebakjes van het zelfgemaakte soort. Kill! Kill! - je doet toch je best. De behaalde score en bijbehorende bemoedigende teksten komen weer van de dames ('You lost, my dear '), en de voorstelling wordt besloten met het vertonen van het recept voor het zelf maken van die heerlijke cakejes. Copyright Dr. Oetker.
Werner speelt met de verwachtingen die je van een schietspel hebt. De afbeeldingen van de gewapende vrouwen aan de buitenkant van de cabine moeten een gevoel van naderend onheil oproepen, net als enkele in de donkere zaal geplaatste spiegels - op onverwachte momenten ziet de bezoeker zichzelf, zijn schaduw, de vrouwen. Eenmaal binnengetreden lost die spanning op in de duimendikke kneuterigheid die Werner oproept. Gefopt ben je, maar het was wel grappig - niet minder maar vooral ook niet meer dan dat.
Het andere werk in The Stalker Stalked ontgaat bijna aan de blik van de bezoeker: 'On another occasion' van de Amerikaan Kevin Hanley hangt hoog in de donkere ruimte. Een klein videoscherm toont een wazig beeld, een vlek, schijnbaar onbeweeglijk. Maar even later heeft het beeld meer contouren: wat zich gaandeweg vormt is de close-up van een dode manspersoon, die we herkennen als Fidel Castro. Zo zou hij er na zijn dood bij kunnen liggen, gesneuveld in de strijd, of gebalsemd in een mausoleum.
Het werk is als de wijzerplaat van een klok, of de schaduw van een kerktoren: op het oog stilstaand, maar constant in beweging (en: niet erg opwindend om gade te slaan).
Twee bescheiden werken zijn het, rond twee kleine ideetjes. Die onvermijdelijk karig afsteken bij de hooggespannen tekst die de tentoonstelling schriftelijk begeleidt. O, die gezwollen geheimtaal van de beeldende-kunstmaffia - daar zouden ze eens wat aan moeten doen, meneer.
'The Stalker Stalked' in V2_, Eendrachtsstraat 10, tijdens festival 12.00-18.00, gratis.