Romance, vrijdag op televisie, was de film waarmee regisseur Catherine Breillat doorbrak. De expliciete seks-scènes gaven vooral in Frankrijk veel rumoer. Het filmfestival van Rotterdam wijdde enige jaren geleden een retrospectief aan Breillat, waarmee haar status steeg. Seksualiteit en liefde spelen een grote rol in haar werk, onderwerpen waar ze geen vrolijke kijk op heeft. 'Mensen willen in de liefde helemaal niet vrij zijn.'

De feiten
Geboren: 13 juli 1948, Bressuire (Frankrijk ). 

Actief als: regisseur, actrice, schrijver.

Eerste film: Last Tango in Paris (1972, als actrice); regiedebuut: Une vraie jeune fille (1976).

Prijzen: Manfred Salzgeber Award op het filmfestival van Berlijn (2001), Franse Cultuurprijs op het filmfestival van Cannes (2001), Gouden Hugo op het filmfestival van Chicago (2001), MovieZone Award op het filmfestival van Rotterdam (2002) voor Fat Girl; Juryprijs op het filmfestival van Philadelphia voor Anatomie de l'enfer (2004).

Beste film
Fat Girl (A ma soeur); vooral geslaagd in de manier waarop de haat-liefdeverhouding tussen de zussen Elena (15, mooi, slank) en Anais (12, lelijk eendje, dik) wordt verbeeld.

Slechtste film
Anatomie de l'enfer (2004 ); onbedoeld lachwekkend, pretentieus tractaat over vrouwelijke en mannelijke seksualiteit waarin een bebloed tampon als theezakje dienst doet en porno-acteur Rocco Siffredi met een hooivork in de weer gaat.

Handelsmerk
 Regelmatig beticht van effectbejag, maakt Breillat zeer expliciete films over seksualiteit - dat wil zeggen, over thema's als macht & seks, seks & maatschappij, seks met of zonder liefde, seks & geweld, ontluikende seksualiteit , ontmaagding, schoonheid. De boodschap is feministisch, vervat in teksten die haar literaire achtergrond verraden. Opmerkelijk in Breillats oeuvre is Sex is Comedy, waarin zij een stap terug zet en zichzelf - haar werk als regisseur van seks-scènes - als onderwerp neemt.

Breillat over Breillat
 'Men denkt vaak dat het voor een vrouw moeilijker is te regisseren, zich staande te houden tussen de mannen van de groep, maar dat is juist niet waar. Als vrouw kun je veel gemakkelijker acteurs verleiden of manipuleren.'
(de Volkskrant, 1999)

'De vrouwelijke seksualiteit, zoals die doorgaans gedefinieerd wordt, is een leugen, een spiegel van hoe mannen vrouwen zien.'
(VPRO Gids, 2002)

'De relatie tussen man en vrouw kan blijkbaar alleen maar standhouden als de vrouw zich onderwerpt, niet alleen maatschappelijk, maar ook seksueel - als je beide elementen tenminste kunt scheiden. Vind je het dan vreemd dat in al mijn films onderdrukte vrouwelijke verlangens en emoties centraal staan?'
(VPRO Gids, 2002)

'Freuds analyse van vrouwen was heel naïef. Vrouwen hadden in die tijd zo weinig macht dat het logisch was dat ze het verlangen voelden een man te willen zijn. Het was geen penisnijd, het was afgunst op de rechten die mannen hadden.'
(Sight & Sound, 2004)

' Iedereen wil in films spelen, maar niet in de mijne.'
(NRC Handelsblad, 2002)

'Het doel is altijd de ander te bezitten of door de ander bezeten te worden. Daar draait het om, altijd. Mensen willen in de liefde helemaal niet vrij zijn.'
(de Volkskrant, 1999)

'Pornografen tonen niets anders dan seksuele ellende. Terwijl seks toch meer is dan dat. Het gaat om een poging tot overdracht van liefde tussen man en vrouw. Met alle genot maar ook met alle mogelijke angst en verwarring die daarmee gepaard gaan.'
(VPRO Gids, 2002)