Het lijk van een tienjarig meisje, langs het water gevonden in de
ochtend: inspecteur-rechter Mierck eet er graag een eitje bij. Flauwtjes prikt
het eigeel door de blauwgrijze kleurstelling; de naargeestige toon van Les âmes
grises, naar Philippe Claudels gelijknamige succesroman, Grijze zielen, is gezet
.
De dood van het kind is de nagalm van een massamoord;
achter de heuvels van het stadje waar het meisje werd gewurgd, woedt de Eerste
Wereldoorlog. En zoals de rechter zijn ontbijt niet laat staan, zo gaat het
leven in het stadje verder terwijl de kanonnen blijven bulderen.
De
meeste personages zijn er al lang doof voor geworden, terwijl hun levens zich
onherstelbaar hebben laten vergiftigen door de permanente aanwezigheid van de
dood. Zwakke lichtpuntjes zijn de politieagent die de moord onderzoekt, de
kluizenaarachtige procureur-generaal en de nieuwe lerares; het is slechts een
kwestie van tijd eer ook zij door hun apocalyptische wereld worden opgeslokt.
Regisseur Angelo bewijst dat een boekbewerking vooral kan slagen als er niet
slaafs aan de tekst wordt vasthouden. Weinig voice-over dus, bedrukkende stiltes
en een sobere cameravoering tegenover de virtuoze zinnen van Claudel. En soms
een uitvergroting van een schijnbaar onbelangrijk detail: ruikt de lerares bij
Claudel aan kastanjes, dan laat ze die in de film langs haar wang en lippen
glijden. Met bulderende kanonnen op de achtergrond, welteverstaan.
Distributie Lumière Home Entertainment.