Crimineel Willem Holleeder die een proces aanspant omdat zijn imago door de film geschaad zou worden, een spreekverbod over het boek De ontvoering van Alfred Heineken van Peter R. de Vries omdat regisseur en coschrijver Maarten Treurniet daar informatie uit zou hebben gehaald voor zijn film, discussies op televisie in DWDD en P&W over het waarheidsgehalte van de film... aan aandacht voor het misdaaddrama De Heineken Ontvoering geen gebrek.

Controverse en discussie genoeg dus, maar is het nou een goede film? Ja. Van hetzelfde – hoge – niveau als Pieter Kuijpers’ Van God los (2003), ook al een misdaadfilm die gebaseerd is op de werkelijkheid. En ook een film die de werkelijkheid hier en daar aanpaste omdat dat beter was voor het drama. Kenners van de historische ontvoeringszaak van biermagnaat Freddy Heineken (en diens chauffeur Ab Doderer) zullen elkaar regelmatig hoofdschuddend aankijken, maar dit is een speelfilm, geen documentaire.

Zo zijn er in De Heineken Ontvoering niet vijf ontvoerders, maar vier. Treurniet, die het scenario samen schreef met Kees van Beijnum, koos ervoor om eigenschappen van zware jongen Willem Holleeder en kruimelcrimineel Martin Erkamps bij elkaar te brengen in de fictieve ontvoerder Rem Hubrechts. Rem is de jongste van de groep (net als Erkamps) en haat Heineken , omdat zijn vader ooit bij de bierbrouwer werkte totdat hij wegens alcoholisme werd ontslagen (Holleeder).

Dramatisch is Rem een meesterzet, want het personage levert op alle mogelijke niveaus extra spanning op. In de groep ontvoerders, tussen Rem en Heineken, en in het tweede gedeelte, wanneer Heineken nadat hij is vrijgekomen jacht gaat maken op de ontvoerders. Ook niet allemaal precies zo gebeurd, maar de film vaart er wel bij.

Rutger Hauer als Freddy Heineken is fantastisch in zijn eerste Nederlandse hoofdrol in jaren, maar de grote verrassing van de film is de jonge Reinout Scholten van Aschat, de negentienjarige zoon van acteur Gijs Scholten van Aschat. Aanvankelijk is Rem onzeker en voorzichtig, maar al snel – onder andere geïnspireerd door De Palma’s Scarface – ontwikkelt hij zich tot de grootste ‘motherfucker’ van allemaal.

Opvallend aan de film is dat Treurniet halverwege de aandacht verschuift van Rem naar Heineken. Zoiets gebeurt niet vaak in films, omdat het publiek het in de regel niet fijn vindt om met twee verschillende, in dit geval tegenovergestelde, emoties mee te gaan. Een riskante keuze, maar ook die pakt goed uit.