Het onevenwichtige regiedebuut van Larysa Kondracki zwalkt stilistisch van drama tot thriller tot haast exploitatiefilm. Toch is het op ware gebeurtenissen gebaseerde The Whistleblower een film geworden die je wegens het onderwerp en de acteerprestatie van Rachel Weisz wel degelijk zou moeten zien.

Weisz speelt Kathryn Bolkovac, een Amerikaanse politieagente die door een mengeling van geldnood en idealisme besluit zich in 1999 aan te melden voor een vredesoperatie van de Verenigde Naties in Bosnië. Daar aangekomen blijkt de vrede tussen de verschillende etniciteiten nog allesbehalve getekend. Kathryn probeert wat morele en wettelijke orde in de chaos te scheppen en stuit daarbij op een duister netwerk in vrouwenhandel. Terwijl zij probeert een einde te maken aan de ellende door het schandaal in de openbaarheid te krijgen, doen hooggeplaatste personen er juist alles aan het gebeuren in de doofpot te stoppen .

Kondracki begint met documentaireachtige beelden van meisjes die met leugens een slavenbestaan als prostituee worden ingelokt. De verschrikkingen die de meisjes worden aangedaan, zijn, vooral later in de film, akelig realistisch in beeld gebracht. Niet uit effectbejag, maar als een persoonlijk aangebracht uitroepteken van de regisseur, een onderstreping van de urgentie.

Op andere momenten zet Kondracki zaken aan die minder goed werken, zoals in een overbodig achtergrondverhaal van Kathryn en haar dochter, dat naar zwaarmoedig melodrama neigt. Ook de liefdesrelatie met een Nederlandse collega had zonder gemis achterwege gelaten kunnen worden.

Als Kathryn op speurtocht gaat en haar ontdekkingen zich langzaam ontvouwen, doet de film denken aan samenzweringsthrillers als All The President's Men en is deze op zijn sterkst. Hier geen scène, close- up of aanzwellende viool te veel, de ontwikkelingen spreken voor zich. Daarbij adopteer je de gevoelens en emoties die Rachel Weisz via haar geweldige performance op het doek loslaat: verwondering, machteloosheid, woede, door de actrice gebracht met een onderhuidse pijn en frustratie die je met gebalde vuisten doen toekijken.