Als een onverschrokken gifmenger mixt de Nederlandse filmkunstenaar Rosto in The monster of Nix computerontwerpen, collagefiguren, live-action en handgemaakte poppenkoppen met zelfgecomponeerde klaagzangen tot een zwarte sprookjes-Odyssee.

Rosto’s poëtische films zijn te complex en eigenzinnig om zich even in een paar zinnen te laten vangen: je moet ze zien om ze te kunnen begrijpen. Als zijn werk al ergens aan doet denken, is het de geanimeerde films van Tim Burton en de gebroeders Quay. Die maken net als hij zwarte sprookjes die niet alleen romantisch en griezelig zijn, maar ook ondeugend ironisch.

Net als Burton en de Quays is Rosto een virtuoos in zijn gebruik van kaders, composities en camerabewegingen. En net als zij reflecteert hij op het medium door letterlijk de randen van het verhaal op te zoeken, achter decors te kijken , in spiegels en door lenzen, in parallelle werelden die ondersteboven of binnenstebuiten zijn gekeerd. Het leverde hem in 2005 een positie op in de programmering van Cannes, met zijn korte film Jona/Tomberry.

Het Engelstalige The Monster of Nix gaat over het blonde jongetje Willy – losjes gebaseerd op Rosto’s zoontje Max – dat op zoek gaat naar zijn oma, die is ontvoerd of opgegeten door een monster. Zijn zoektocht voert naar een afkalvend sprookjesbos, dat wordt bevolkt door de kraaiachtige Virgil (stem van Tom Waits ), boomachtige ‘Langemanne’ die alleen voor kinderen zichtbaar zijn, een koploze boomknuffelaar, een rollende blote reus en een bange boswachter (stem van Terry Gilliam) met een ‘blunderbus’.

Je zou The Monster of Nix ook een musical over de dood kunnen noemen, of een ode aan het leven en de fantasie. Het is de eerste film die Rosto speciaal voor kinderen maakte, al zal geen volwassene daar last van hebben. Met dertig minuten is het ook Rosto’s langste film, die bewijst dat hij een langere spanningsboog kan dragen. Nu maar hopen dat hij eens de kans krijgt een speelfilm te maken met een volwaardig budget, zodat hij zijn creaturen en decors nog wat meer textuur kan geven.

De medewerking van Gilliam en Waits dankt Rosto overigens aan een ontmoeting met Gilliam op een filmfestival waar zijn Anglobilly Feverson (2002) als voorfilm draaide bij Lost in La Mancha, de documentaire over Gilliams mislukte Don Quichote- verfilming.