Dat weerhield de Libanese regisseuse, actrice en scenariste Nadine Labaki (
Sukkar banat, 2007) er niet van om die achterhaalde opvatting als leidraad te
nemen voor haar tweede speelfilm Et maintenant on va où?
Dat hoeft
natuurlijk geen probleem te zijn. Zeker niet als het gaat om een als muzikale
komedie verpakt sprookje dat lijkt op de klassieke Griekse komedie Lysistrata
van Aristofanes. Daarin ontzeggen de vrouwen hun mannen seks, zolang die oorlog
blijven voeren. Maar zo ver komt het niet in Et maintenant on va où?, over een
niet-nader genoemd dorp in een niet-nader genoemd land, dat overigens verdomd
veel weg heeft van Labaki’s verdeelde Libanon.
Eerder proberen de
vrouwen het bleke seksleven van hun mannen op te vijzelen door schaarsgeklede
importdanseressen naar hun plattelandsdorp te halen. Als afleiding voor de
televisie die bericht over gewelddadige conflicten elders tussen mensen van
verschillende religies.
Van een battle of the sexes is in de film
echter geen sprake. Dat komt omdat de mannen bordkartonnen flapdrollen zijn die
alleen maar met elkaar op de christelijke dan wel islamitische vuist gaan: of er
nou toevallig een kudde geiten de moskee inmekkert of iemand per ongeluk
struikelt over Jezus-aan-het-kruis. Een kunstmatige truc die de steeds
verdergaande afleidingsmanoeuvres van de spitsvondige dames ad infinitum van
brandstof moet voorzien. Labaki dacht kennelijk dat de vele komische scènes die
ze met haar vier (!) co-scenaristen bedacht genoeg zouden zijn om haar publiek
te betoveren. De bezoekers van het filmfestival in Toronto gaven haar daarin
gelijk, want ze kreeg er de publieksprijs.
Maar de personages en
het drama missen grond onder hun voeten. Daarbij worden sommige verhaallijnen
niet of slecht uitgewerkt: de danseressen hangen maar een beetje rond en de
opbloeiende liefde tussen de christelijke schone Amale (gespeeld door Labaki) en
de islamitische Rabith loopt na één akkefietje alweer spaak.
De op
tegenlicht verliefde camera en betoverende muziek van Labaki’s echtgenoot –
componist Khaled Mouzannar – onderstrepen het nog eens: Et maintenant on va où?
is geen scherpzinnige zedenles, maar een escapistische feelgoodfilm.
De vaak gehoorde opvatting dat de wereld beter af zou zijn met vrouwen aan het roer, is niet alleen simplistisch, maar ook onwaar. Dat kwam vorig jaar nog naar voren uit een onderzoek van de Texas A&M Universiteit, dat het veiligheidsbeleid van 22 democratische landen tussen 1970 en 2000 onder de loep nam. Wat bleek: vrouwelijke ministers van Defensie stuurden hun troepen gemiddeld zelfs iets sneller naar het front dan hun mannelijke collega’s.