Vorige maand was er voor dertigers de buddyfilm Ted, over de volwassen John en zijn overjarige, sprekende teddybeer. Deze maand is er voor zeventigplussers Robot & Frank. Over de dementerende Frank (Frank Langella) en zijn mechanische coach zonder gezicht of naam.

Waar John zijn Ted als kinderwens ‘voor altijd en eeuwig’ over zichzelf afriep, krijgt Frank zijn Robot opgedrongen door zijn op afstand levende zoon. Aanvankelijk gunt hij hem geen blik waardig, maar als Robot het huis opruimt en lekkere hapjes maakt, ontdooit Frank beetje bij beetje. De relatie raakt beklonken als gepensioneerd juwelendief Frank Robots inzetbaarheid als slotenkraker ontdekt. Doelwit wordt de onsympathieke hervormer van de bibliotheek, die boeken vervangt door digitale files en de mooie bibliothecaresse ( Susan Sarandon) voor alweer een robot, zij het een wat minder geavanceerd model.

Robot & Frank is een buddy-drama met een komische noot, een schep heist en een snufje sf. De nabije toekomst is een bescheiden upgrade van de tegenwoordige tijd, met doorzichtige mobieltjes, skype-achtige gesprekken via een wandscherm dat op de stem reageert en hier en daar een hip slagroomkapsel.

Robot is gemodelleerd naar de in Japan ontwikkelde ‘humanoids’, met een wit lego-lijf en een gezichtloos helmhoofd met donker vizier. Als hij op een feestje de vierkante biebrobot aantreft, is de vergelijking met C-3PO – het gouden mannetje uit Star Wars – en diens maatje R2-D2 niet ver weg. Robot (een VGC-60L ) wordt, net als C-3PO ruim 35 jaar geleden, ‘bemand’ door een acteur (dit keer een actrice) in een zwarte catsuit.

Robot & Frank wordt gedragen door acteergiganten Frank Langella en Susan Sarandon, heeft een paar toffe grapjes in huis, maar bezwijkt onder een gebrek aan timing, gelaagdheid en richtinggevende regie. Het verteltempo ligt zo tergend laag dat het alle denkbare spanning doodslaat. De door Robot en Frank gezette kraken lezen als een handboek voor aspirant- inbrekers op kinderfilmniveau, geholpen door de snobistische slechterik die de biebhervormer is. Omdat Frank amper herinneringen aan zijn kinderen koestert, missen de scènes met dochter ( Liv Tyler) en zoon ( James Marsden) elke chemie. Inzichten over de verhouding mens-robot reiken niet verder dan ‘het menselijk brein kan dingen die robots niet kunnen’.

De complexiteit van dat verschil wordt op de aftiteling een stuk beter geïllustreerd dan in de film, door shots van door robots verrichte menselijke handelingen. Robot pakt brood uit een toaster, haalt een afwasmachine leeg, vangt een mobieltje. Wow! Forget the movie, watch the credits.