Ja, zijn hoofdrolspelers zijn een ex-huurling en een vredige boeddhist die
samen een imposante drugshandel runnen en daarbij hetzelfde meisje ‘delen’. En
ja, een meedogenloos Mexicaans kartel maakt ze het leven zuur. Maar de
overdreven gruwelijkheden die daarbij komen kijken, voelen oppervlakkig aan door
de lege personages en het simplistische verhaal. Zelfs met onthoofdingen,
verkrachtingen en meer van dit soort ellende deelt de film nergens een stomp in
de maag uit.
De gelikte stijl die Stone hanteert, staat de diepgang
ook in de weg. Grote delen van de film voelen als een commercial voor de
drugshandel, met fraai geschoten beelden, snelle montage en veel close-ups van
mooie twintigers die baden in luxe. Het contrast dat hij vervolgens probeert op
te roepen door middel van wat zwart-witbeelden en schokkerige telefoonopnames
van de keerzijde van dit leven, wil niet pakken. Is dit zijn poging kritiek te
leveren op het onderwerp? Dat zal wel, want er is verder geen spraken van een
scherpe ondertoon in de vorm van rake observaties en gehavende menselijkheid.
Een hijgerige voice-over van Blake Lively, het gedeelde meisje, moet alles dan
maar oplossen. Haar absurde en onbedoeld grappige teksten maken duidelijk wat de
acteurs zelf niet kunnen, of mogen, overbrengen (‘He tries to fuck the war out
of him. I have orgasms, he has wargasms’). Ze helpt ons er ook regelmatig aan
herinneren dat het feit dat je haar hoort praten niet per definitie betekent dat
ze het avontuur overleeft. Haar zogenaamd zwoele, nonchalante stemgeluid
irriteert vanaf de eerste zin.
Dan is er nog het dubbele einde. Nee
, Stone doet niet ‘speels’, hij vond het slot van het boek te nihilistisch, maar
wilde het ook niet helemaal kwijt. Zijn oplossing: de film krijgt twee
verschillende climaxen door na de eerste ‘terug te spoelen’ en opnieuw te
beginnen. Beide finales voelen onbevredigend en onderstrepen nog eens dat Stone
niet in de buurt komt van zijn hoogtijdagen.
Scripts voor Midnight Express en Scarface, de regie van Salvador, Platoon en Wall Street – ooit was de naam Oliver Stone een synoniem voor gewaagde cinema. Maar na titels als Any Given Sunday, Alexander, W. en Wall Street: Money Never Sleeps is de term vormverlies nog een understatement. Met Savages, gebaseerd op een boek van Don Winslow, probeert Stone terug te keren naar de duistere kant die zijn projecten vaak zo interessant maakte. Tevergeefs.