In de openingsscène van Comme un homme zitten twee jongens in een peperdure Audi, die door een regenachtige nacht over de lege, naargeestige wegen buiten Bordeaux rijdt. Ze zeggen geen woord. De blik van de bestuurder – met een blauwe hoodie en een vlassnorretje – is vooruit gericht. Strak. De jongen op de passagiersstoel – rode hoodie, gladde wangetjes – kijkt achterom – schielijk, alsof hij eigenlijk niet wil zien wat er op de achterbank ligt. Er klinkt zacht gekreun.

Ze parkeren op een afgelegen plek, slepen hun ‘lading’ achter zich aan, en stappen in een bootje. Het licht van hun lantarens zorgt voor spookachtige beelden; ook de soundscape is dreigend. Hun lading is een vrouw, zo blijkt, met geknevelde polsen en een doek over haar hoofd. Ze wordt voor oud vuil achtergelaten op een matras in een hut. ‘Dit is je laatste nacht, rotwijf. Morgen ben je dood,’ zegt de jongen met de blauwe hoodie voordat hij de deur achter zich dicht trekt.

De jongen met de rode hoodie is Louis, een stille, wat nukkige puber. Zijn vader is rector van de middelbare school waar hij op zit, zijn moeder is omgekomen in een verkeersongeluk. Uit stoerigheid – of is het nieuwsgierigheid? – laat Louis zich door zijn niet deugende klasgenoot Greg meezuigen in een avontuur waarvan hij de consequenties nauwelijks overziet . En dan is er opeens geen weg terug…

Comme un homme van de Franse acteur en regisseur Safy Nebbou is gebaseerd op het gelijknamige boek van Pierre Boileau en Thomas Narcejac, het schrijversduo dat ook het basismateriaal voor Hitchcocks Vertigo (1958) leverde.

Het uitgangspunt is interessant: thrillerelementen worden gecombineerd met die van een karakterstudie en coming of age. Dat Emile Berling ook in werkelijkheid de zoon is van Charles Berling vergroot de intensiteit van de toch al behoorlijk complexe relatie tussen de eenzame, getroebleerde puber en de uit onmachtig op zijn werk gefocuste rector.

Maar al snel neemt het aantal onwaarachtigheden en toe en gaat de voorzienigheid een al te grote rol spelen. Het mysterieuze zwijgen maakt plaats voor al te uitleggerige dialogen, met veel psychologie van de koude grond. De optelsom is een onevenwichtige, en uiteindelijk onbevredigende film over bloedbanden en rouwverwerking en sociale druk.