Voort dendert de chaos van de waanzinnige 21ste eeuw. Tilt oude tirannen van hun tronen en installeert nieuwe met het cynische masker van democratische verkiezing. Vergroot de schaduwmacht van religieuze fanatici, van banken en grootkapitaal. Klooft arme en welvarende landen en – net als altijd, maar door steeds snellere communicatiemiddelen meer dan ooit – generaties. Van dat laatste is nauwelijks een betere illustratie denkbaar dan Dom (‘huis’), het mooie bioscoopregiedebuut van de Slowaakse scenariste-filmmaakster Zuzana Liová.

Eindexamenscholiere Eva Kollár (Judit Bardós) is een slim, vlijtig en mooi meisje dat permanent met vader Imrich ( Miroslav Krobot) overhoop ligt. Pa, autoritaire patriarch van de oude stempel, bouwt vrijwel zonder financiële armslag een huis voor zijn jongste dochter. Zodat hij haar in de gaten kan houden. Eva wil niets liever dan ver weg : naar Londen als au pair. Om de reis te bekostigen heeft ze stiekem bijbaantjes .

In amper tien minuten wordt met weinig woorden de situatie geschetst binnen het gezin Kollár, waarvan de oudste dochter er al eerder vandoor is gegaan. Vader Imrich is een onverzettelijke figuur, maar onder dat norse exterieur laten scenariste Liová en acteur Krobot gaandeweg ook iets van een aandoenlijke man doorschemeren. Een vader die houdt van zijn dochters, maar niet kan accepteren dat hij op hen de greep verliest, dan wel is verloren. Juist via het personage van Imrich wordt de empathie die de maakster heeft met haar figuren het sterke punt van Dom. De stijl is sober, het tempo bedaard. Veel blijft onuitgesproken, wat een aangename subtiliteit oplevert die het kale sociaalrealisme zachter maakt.

Bittere episode is de liefde van Eva voor een verlegen, vermoeide man die haar een lift geeft en later haar nieuwe leraar Engels blijkt te zijn. Discreet toont Liová de ravage die de geheime liaison aanricht. Tegelijkertijd trots, tragikomisch en treurig – metafoor voor de vader-dochter(s)relatie – oogt het huis dat Imrich moeizaam voor dochter Eva metselt. Bij gebrek aan fondsen onttrekt vader Kollár stenen aan het huis van gedeserteerde oudste telg Jana: het samengeraapte zooitje bouwstenen ontlokt de toeschouwer een meewarige glimlach.

Grote troeven van de film zijn Bardós en Krobot, die ingetogen en bijna in synergie hun fraaie hoofdrollen vertolken. Gezamenlijk maken ze het einde aanschouwelijk van een ooit door de katholieke kerk mede gecementeerde patriarchale cultuur. Imrich verpersoonlijkt het verleden, Eva de toekomst – die mede dankzij communicatiemiddelen als mobieltje en internet in feite al lang is gearriveerd. Een meerlagig, sterk regiedebuut.