Je kunt het Paramount niet kwalijk nemen dat de studio voortborduurt op het succes van lowbudget- horrorfilms als Paranormal Activity, maar dit zogenaamd journalistieke verslag van een mislukte duivelsuitdrijving is slaapverwekkend en voorspelbaar.

Twintig jaar na haar moeders gedwongen opname voor de moord op twee priesters en een non reist de Amerikaanse Isabella naar Italië. Doel: een goed gesprek over de duivelsuitdrijving die op het moment van de moorden bij moeder werd uitgevoerd. Gelukkig wordt Isabella vergezeld door een professionele verslaggever wiens camera tot niet geringe irritatie van de kijker op cruciale momenten steeds de verkeerde kant op zal draaien.

Sinds William Friedkins klassieker The Exorcist zijn de regels van het genre schijnbaar in steen gehouwen. Ook in The Devil Inside is demonische bezetenheid weer vooral een probleem voor slanke vrouwen in nachthemden die geobsedeerd zijn door orale seks – uiteraard alleen in woorden – en die hun lichaam als het even kan graag in onmogelijke hoeken vouwen. Origami voor organen.

Daar voegt The Devil Inside niets aan toe. Of het moet de schokkerige handcamera zijn die suggereert dat het hier om een documentaire gaat. Maar ook die kennen we onderhand wel. Bovendien maakte The Blair Witch Project dertien jaar geleden al belachelijk wat hier bloedserieus wordt opgediend: een horrorverhaal waarin het echte kwaad steeds net niet te zien is.

Een thriller wil The Devil Inside nooit worden , en horror al helemaal niet. Daarvoor zijn de gebeurtenissen te voorspelbaar. Bijvoorbeeld wanneer Isabella geheel volgens verwachting ook zelf bezeten raakt – de kijker was daar al vroeg voor gewaarschuwd – en dan seksuele toespelingen begint te maken. Volgens Amerikaanse filmmakers is dat blijkbaar nog steeds het domein van de duivel.

Maar The Devil Inside is vooral te knullig. Wie haalt het in z’n hoofd om met een levensgevaarlijk bezeten vrouw in een auto te gaan zitten? Zonder haar vast te binden? En dan veel te hard over smalle wegen te rijden? Hier vormt het de grote finale van een verhaal dat nergens overtuigt. Het maakt dat de film onbedoeld vooral goed werkt als mockumentary. En daar past die website met ‘bewijsmateriaal’ waarnaar na Satans overwinning in de slotscène verwezen wordt uitstekend bij.