Het plan lijkt even simpel als briljant: een film opnemen tegen het decor van T in the Park, een van de grotere muziekfestivals die Schotland rijk is. Terwijl duizenden bezoekers luisteren en kijken naar hun favoriete bands op de verschillende podia, rondwandelen in de modder en slapen op de campings, crossen cast en crew tussen de drukte door om in vijf dagen een romantische komedie in elkaar te knutselen. Een sympathiek idee, dat echter belabberd is uitgewerkt.

Dat zal voor een deel liggen aan het haastige karakter van de productie. Bij een aantal scènes, zeker in het begin van de film, is duidelijk merkbaar dat er weinig tijd was om iets opnieuw te doen. Vooral het cruciale moment in de film, waarop een zanger en een zangeres die elkaar niet kunnen luchten aan elkaar worden geketend met handboeien, is kinderlijk geacteerd en slecht getimed. Dit is geheid niet de ultieme take geweest voor regisseur David Mackenzie, maar eerder de minst slechte, voor hij in razend tempo verder moest naar de volgende scène.

Een ander probleem is het inspiratieloze scenario, vol slecht uitgewerkte personages. Goed, het verhaal kon vooraf niet volledig geschreven worden, omdat personages via improvisaties op festivalgangers en gebeurtenissen zouden gaan reageren, maar de grote lijnen hadden best wat meer diepgang kunnen krijgen.

De haat tussen de twee hoofdrolspelers mist intensiteit en schiet ongeloofwaardig van kleine pesterijtjes (iemand van de wc trekken) naar echt gemene streken (het moedwillig saboteren van elkaars relaties). Om vervolgens uit het niets om te slaan naar liefde, enkel omdat de hoofdpersonen samen een liedje zingen.

De beelden van de echte festivalgangers en de flarden van optredens die je ziet (of tijdens scènes in de verte hoort), vormen nog het leukste deel van de film. Pas tijdens de allerlaatste beelden, waarin een helikoptershot het happy end en het hele festival in volle glorie toont, schemert de feelgoodfilm door die You Instead had kunnen zijn.