Decor is een postapocalyptische wereld waarin asfalt en duisternis het enige uitzicht zijn in megasteden waarin tientallen miljoenen mensen krioelen en alleen het recht van de sterkste geldt. Zo zou de hel eruit kunnen zien. Omdat onafhankelijke rechtspraak een dure hobby uit het verleden is, zorgen gepantserde ‘judges’ voor ordehandhaving. Niet alleen voor arrestaties maar ook voor vonnis en uitvoering. Standrechtelijke executies ruimen lekker op.
De vrij onbekende Pete Travis moet zich als regisseur nog bewijzen maar van scenarist Alex Garland (roman The Beach, scenario 28 Days Later) was bekend dat hij van ruwe verhalen houdt. Deze Dredd is dus compromisloos en frontaal: hoofden exploderen, lichamen storten naar beneden en strottenhoofden worden ongevraagd verwijderd. En Karl Urban moet een lintje krijgen voor Minst Egotrippende Acteur: net als in de strip doet Dredd z’n helm nooit af. Z’n mond en z’n stem doen het acteerwerk.
Dredd 3D speelt zich net als het recente The Raid: Redemption af in een flatgebouw waarin de judge, jury and executioner samen met z’n nieuwe buddy Cassandra zich een weg naar de top van een tweehonderd verdiepingen tellende kolos moeten vechten. Daar ligt de uitvalsbasis van de notoire Mama-bende, dealers in Slowmo, een drug die de hersenen alles in slowmotion laat beleven. Travis en Garland lijken daarmee iets diepzinnigs te willen zeggen maar het wordt niet duidelijk wat.
Er zit iets dubbels in de film. Dat flatgebouw fungeert als een hogedrukpan – de Mamabende sluit alle uitgangen af zodat niemand erin of eruit kan – en dat levert fijne actie op. Tegelijk wil je als kijker naar buiten, zien hoe die futuristische wereld eruit ziet. Dat alle actie zich binnen afspeelt maakt van Dredd 3D een koppige eenakter. Net zo koppig als z’n onverzettelijke hoofdpersonage. Misschien blijft de film daarmee trouw aan de strip maar liefhebbers van dystopische science fiction komen tekort. Het is natuurlijk ook een goedkope oplossing omdat er geen buitenopnamen hoefden te worden gemaakt.
Dat daargelaten is Dredd 3D de film waar de strip recht op had. Tegen de zwaartekracht in recht op z’n doel af, tweehonderd verdiepingen boven de grond. Judge Dredd verplettert elke herinnering aan die weeïge kleuterversie met Sylvester Stallone.
Dit is de Dredd-versie die metalband Anthrax in gedachten had toen ze hun hommage I am the Law schreven. Wreed en bloederig. Niet die fluwelen stripverfilming uit 1995 met Sylvester Stallone in een rammelend plastic kostuum.