Het was nogal een gok. Zou het volwassen, kritische HBO-publiek zitten te wachten op een ‘nerdy’ fantasy-serie, met stoere ridders, prinsessen, draken en al? Zou het dure budget dat zo’n programma vereist worden terugverdiend? En dan het verhaal: een vrijwel onnavolgbaar epos rond zeven koninkrijken, gebaseerd op een zevendelige boekenserie, waarvan de meeste delen zo dik zijn dat ze in tweeën zijn gesplitst – zou de serie zo’n lange adem kunnen hebben?
Zoals
het er nu naar uitziet wel. Game of Thrones, naar de boekenreeks Song of Ice
and Fire van George R.R. Martin, bleek al na een paar afleveringen een
ongeëvenaarde hit. Nu, ruim een jaar na de première van seizoen één (tien
afleveringen van vijftig minuten), heeft HBO al een tweede seizoen uitgezonden
en wordt er hard gewerkt aan seizoen drie.
Een leuke bonus voor
Nederlandse kijkers: vanaf seizoen twee heeft onze eigen
Carice van Houten een belangrijke bijrol. De echte seriejunkies hebben
natuurlijk allang gezien hoe zij het er van afbrengt – ofwel via de Nederlandse
HBO die onlangs werd gelanceerd, ofwel illegaal via internet. Game of Thrones is
niet voor niets de meest gedownloade HBO-serie tot nu toe.
Het
traditionelere tv-publiek kan het eerste seizoen bekijken bij RTL 4, dit najaar
, of via de dvd-box die onlangs verscheen, met aardige, zij het niet al te
spectaculaire extra’s: de gebruikelijke achter-de-schermenreportages, wat
commentaartracks voor de die-hards, en een 'Complet Guide to Westeros', voor wie
de draad kwijtraakt.
Dat laatste is niet overbodig: Westeros, het
fictieve land waar alles zich afspeelt, is haast net zo’n complex rijk als
Middle-Earth uit The Lord of the Rings. Gelukkig hebben de makers begrepen dat
zo’n wereld gedoseerd moet worden geïntroduceerd. In de eerste aflevering
ontmoeten we de familie Stark uit het noorden, aangevoerd door nobele pater
familias
Sean Bean, en de bevriende/rivaliserende koninklijke familie Lannister,
waarvan de meeste leden heel wat minder nobel zijn. In de loop der afleveringen
komen daar nog vele personages bij.
Een van de geheimen achter het
succes van Game of Thrones is ongetwijfeld het feit dat de fantasy-elementen
slechts een bijrol spelen. Er zijn geruchten over draken en zombieachtige wezens
, maar centraal staan gewone mensen en gewone menselijke eigenschappen als eer,
wraak- en hebzucht, liefde en lust. Standaard soapelementen – want dat is Game
of Thrones: een epische soap voor volwassenen.
Dat heeft nadelen.
Door de enorme rolbezetting en grootse opzet komen sommige verhaallijnen en
personages onvoldoende uit de verf en is de toon wel heel ernstig. Daarbij is de
typische HBO-neiging om de wat drogere scènes te compenseren met toefjes
softporno soms ronduit lachwekkend. In de interviews op de dvd wordt hoog
opgegeven over de 'feministische' toon van de serie, maar de producenten lijken
zich toch vooral te richten op de gemiddelde fantasy-fanboy. (Bekijk
hier de verklaring van Saturday Night Live voor het vele bloot in het
programma.)
Toch ontstijgt Game of Thrones de genrepulp ruimschoots. De
acteurs zijn bijna allemaal goed (Sean Bean en cynische dwerg
Peter Dinklage voorop), de locaties (gefilmd in o.a. Ierland, IJsland en
Kroatië) vaak schitterend, en de verhaallijnen van bedenker Martin ingenieus en
verrassend. De ontwikkelingen zijn niet te voorspellen en de meeste afleveringen
eindigen met een dijk van een cliffhanger. Zoals altijd bij fantasy is er wel
wat goodwill en toewijding nodig om je door het fictieve universum te laten
betoveren, maar zodra je gegrepen bent laat het je ook niet meer los.
Dat risico moet je willen nemen, want een vrolijk universum is het niet.
Westeros is een sombere, onheilspellende wereld vol onbetrouwbare personages en
bruut geweld. En je bent er niet zomaar van af: het derde seizoen, dat momenteel
gefilmd wordt, behandelt naar verluidt slechts de eerste helft van boek drie.
Voor je het weet zit je nog een jaar of tien gevangen.