Daarom gaarne een open doekje plus de beste champagne voor Didier Brunner. Deze koppig kwaliteitsbewuste Fransman ontfermde zich over beer Ernest en muis Célestine, de aandoenlijke geesteskinderen van de Brusselse kunstschilderes/ schrijfster/illustratrice Gabrielle Vincent (1928-2000).
De producent van onder meer Sylvain Chomets Les triplettes de Belleville en de atypische Kirikou-reeks van fijnproeversanimator Michel Ocelot mag trots zijn: wat is Ernest & Célestine een grappige, prachtige, lieve film geworden. Ja, zo’n kinderfilm waar je ook als volwassene met groot plezier naar kijkt. En met een zekere melancholie. Want je weet: op de lange reis door de jaren is dat land van de eerste verwondering een verre herinnering geworden. En toch, bij het zien van de besneeuwde straatjes in Ernest & Célestine herleeft iets van dat voorbije. Daar, bij de snoepwinkel Le Roi du Sucre, in de ontmoeting van de muis en de beer. Wanneer Célestine met steekhoudende argumenten Ernest ervan overtuigt dat het hygiënetechnisch niet verstandig is om haar op te eten – ze lag net te slapen in een vuilnisemmer – ben je simpelweg meteen verkocht.
Wie als producent de rechten van een even subtiele als succesvolle kinderboekenreeks niet verkwanselt om deze voor televisie als troepige ochtendanimatie uit te melken, maar in plaats daarvan zorgvuldig een filmproject construeert dat geheel in de geest is van de oorspronkelijke verhalen, die producent mag stevig worden gefêteerd.
Beer en muis, in Nederland en Vlaanderen bekend als Brammert en Tissie, zijn in hun respectievelijke boven- en benedenwereld buitenbeentjes. Célestine wil geen tandarts worden. En hoe moet ze de vijftig berentanden verzamelen die ze als huiswerk heeft opgekregen? Tekenen wil ze, en schilderen. En Ernest, hij wilde niet met z’n neus in de muffe boeken, laat staan rechter worden. Muzikant is hij, in hart en nieren. Maar ja, Ernest heeft ook honger, doet wat domme dingen en belandt gemuilkorfd in het berenpolitiebusje.
Zo vinden de twee elkaar, saamhorig in tegenspoed. In een heerlijk verhaal dat bruist van de geestige details. Zo leren we bijvoorbeeld dat muizen fanatiek trainen in het muizenvallenklem opdrukken en straatmuzikanten in berenland boetes krijgen. Vloeiend is de losse penseelvoering in de figuurtjes, oogstrelend zijn de geaquarelleerde achtergronden. Lijnen, tinten en nuances hebben een warmte en zachtheid waar geen computernullen en -enen ooit aan kunnen tippen. Sowieso lijkt de film in toon en textuur uit een vriendelijkere tijd afkomstig, alsof een oud prentenboek tot leven is gekomen.
Een geweldig Fantasia-achtig falderietje is de scène waarin Ernests zwierige vioolklanken Célestines fleurige penseelstreekjes en verfspatjes over het papier en over het filmdoek doen dansen. Hoewel Gabrielle Vincent tijdens haar leven weigerde om haar creaties audiovisueel te exploiteren, zou ze hier beslist een vreugdevol traantje hebben weggepinkt. Ernest & Célestine bewijst: zo kan het dus. Een zeer specifiek, kwetsbaar auteursuniversum respecteren en tot prachtige, op en top Europese animatie maken. Daarvoor moet je, zoals onze twee filmhelden en hun beschermheer Didier Brunner, wel een tandje bijzetten. Ernest & Célestine is een cadeautje, dus gaat allen, en neem uw dierbaren mede.
N.B. Ernest & Célestine wordt uitgebracht in een Vlaams-Nederlands nagesynchroniseerde versie.