Een handjevol lekkere kerels op een rijtje in de sportschool, die zich in het zweet werken op het nummer 'Come On Eileen'. Aan het eind een dikkerdje met bril en zweetband. Prompt loopt de muziek vast. De openingsscène van Mannenharten bevestigt wat de titel al doet vermoeden: al te genuanceerd is deze romcom niet.

Dat neemt niet weg dat er best een paar goede grappen in de film zitten. Dat de cast dik in orde is en dat ook de in zaken van het hart gespecialiseerde regisseur Marc de Cloe ( Het leven uit een dag, Shocking Blue) de juiste man op de juiste plek leek. Waarom is Mannenharten dan toch zo'n opportunistische formulefilm geworden?

De feelgood- ensemblefilm is een remake van de Duitse hitfilm Männerherzen uit 2009, die twee jaar later een vervolg kreeg in Männerherzen... und die ganz ganz Große Liebe. Productiehuis NL Film zag ongetwijfeld de parallel met de 1,3 miljoen bezoekers trekkende feestdagenhit Alles is liefde (2007) van de collega's van productiehuis Topkapi, die vorig jaar werd vervolgd met Alles is familie. 'Laten we de liefde blijven vieren,' zingt een homofiele Borsato-kloon dan ook als slotakkoord in Mannenharten, dat zich eveneens rond de feestdagen en in de hoofdstad afspeelt.

Dit keer staan de mannen op de voorgrond. Reclameman Tim ( Daan Schuurmans) staat op het punt te trouwen met zijn middelbare schoolliefje Laura ( Hadewych Minis). Eeuwige twijfelaar Wouter ( Jeroen Spitzenberger), die zijn muren decoreert met foto's van knuffelende worteltjes, gaat samenwonen met kleuterjuf Nicole ( Katja Herbers). Vrouwenverslinder Dennis ( Barry Atsma als vanouds in blote torso) is een muziekproducent met een Maserati onder z'n kont. De getrouwde Frank ( Teun Kuilboer) probeert hopeloos zijn vrouw Susanne ( Georgina Verbaan) terug te winnen. En 'loser' Niels (nieuwkomer Fabian Jansen) worstelt met zijn onhandigheid met vrouwen.

Ondanks de pretenties in die richting is Mannenharten geen 'bromance'-film of ' dickflick'. Daarvoor gaat het te veel over relaties en te weinig over kwajongensstreken. De problemen die de mannen hadden in het Duitse origineel – met agressie of als controlefreak – zijn weggestreept, zodat er in hun achtergrondloze, stereotiepe leventjes nauwelijks nog iets op het spel staat. Zo komt de film niet verder dan een behaagzieke verzameling formulesituaties die met invulmuziekjes aan elkaar zijn geplakt. En dan zijn de grapjes over de reclame- en muziekindustrie ook nog eens onoprecht: in andere scènes wordt ijskoud een kinderwagenmerk of schoonheidsboerderij aangeprezen.