De kijker hoort niets, maar ziet alleen hun lippen bewegen. De twee horen ook niets, ze zijn immers gescheiden door een glazen wand. Het wordt al snel duidelijk dat ze elkaar niet begrijpen, wat illustratief genoemd mag worden voor hun relatie.
Ahmad, zoals de man heet, is vanuit Teheran naar Frankrijk gekomen om de echtscheidingspapieren te tekenen. Om vervolgens in zijn oude huis te ontdekken dat zijn toekomstige ex-vrouw Marie een nieuwe man heeft . Een man wiens vrouw in coma ligt en wiens zoontje boos en onhandelbaar is. Hetzelfde geldt voor Maries tienerdochter, van wie Ahmad overigens niet de vader is. Langzaam maar zeker wordt duidelijk waarom, en wat er in het verleden (‘le passé) allemaal is voorgevallen.
Le passé is een indringende familiegeschiedenis van de Iraanse regisseur Asghar Farhadi, die eerder indruk maakte met About Elly (waarvoor hij de regieprijs won op van het festival van Berlijn) en A Seperation (bekroond met de Gouden Beer en de Oscar voor beste niet- Engelstalige film).
Farhadi goot het drama in de vorm van een detective: met dien verstande dat de kijker zelf moet uitvogelen hoe alles in elkaar steekt. Met veel oog voor detail en nuance wordt de ‘spanning’ opgebouwd ; scène na scène worden nieuwe aspecten van de protagonisten blootgelegd, krijgt hun handelen een andere betekenis en kantelt het perspectief.
Die ijzersterke constructie kan gaan irriteren, omdat hij zo dwingend is, en ook een tikje manipulatief. Maar dan nog valt er voldoende te genieten: Farhadi’s regie is opnieuw zeer precies, en het huis in de Parijse buitenwijk, met de voortrazende TGV’s in de achtertuin, is een prachtige locatie. Ook de acteurs zijn uitstekend, zowel de kinderen als de volwassenen. Tahar Rahim (Un prophète ) maakt de verscheurdheid van Maries nieuwe man invoelbaar; de Iraanse steracteur Ali Mosaffa is goed gecast als de irritant-hooghartige Ahmad; Bérénice Bejo (The Artist) is volkomen geloofwaardig als moeder die het iedereen naar de zin probeert te maken en zichzelf daarbij verliest.
Op het afgelopen festival van Cannes werd Bejo bekroond als beste actrice; Le passé werd er bekroond met de prijs van de oecumenische jury. Het is terechte lof voor Farhadi’s intelligente patchwork over verdriet, schuld en boete, angst en jaloezie, woede en liefde.
In de openingsscène van Le passé spoedt een jonge vrouw zich naar het vliegveld om een man op te halen. Als zij hem bij de bagageband op zijn koffer ziet staan wachten, begint ze tegen hem te praten.