Hoe verfilm je een verzameling columns? Met die opgave zaten zussen Antoinette (regie) en Marjolein (scenario) Beumer toen ze de opdracht aannamen een film te maken naar het werk van Volkskrant-columniste Sylvia Witteman.

Ze besloten niet het leven van Witteman als uitgangspunt te nemen, en geen reeks anekdoten aaneen te rijgen, maar een fictief verhaal te bedenken over een vrouw van rond de veertig, dat vooral de sfeer van de columns moest ademen. 

Die vrouw is Soof (kort voor Sofie) en wordt gespeeld door Lies Visschedijk. Ogenschijnlijk heeft zij alles wat ze zich wensen kan: een zorgzame en succesvolle man ( Fedja van Huêt), drie kids, een fraaie woonboerderij vlak buiten Amsterdam en een parttimebaan als zelfstandig cateraar. Vanwaar dan toch dat knagende is- dit-alles-gevoel? 

Voor een bepaald publiek – zeg: Volkskrantlezers in een zekere levensfase – moet het allemaal erg herkenbaar zijn. Niet alle kijkers zullen over de luxe beschikken van Soof en haar gezin, maar de huis-, tuin- en keukenproblematiek maakt een universele indruk: hectiek aan de keukentafel, logistiek gedoe met de kinderen, gebrek aan inspiratie in bed. Grote troef hierbij is Visschedijk, die overtuigt als uitgebluste huismoeder, maar ook als toch best sexy inhuurchef die niet onopgemerkt blijft bij mannelijke feestgangers. De zussen Beumer noemen in interviews Bridget Jones als inspiratiebron, en dat charmant-onhandige type speelt Visschedijk met verve. Ook Van Huêt is prima in een luchtigere rol dan we van hem gewend zijn. 

Tegenover de tamelijk realistisch gespeelde hoofdrollen staan nogal wat minder subtiele bijrollen. Typetjes als de yoga-oma ( Anneke Blok), de culinaire columniste ( Sanne Wallis de Vries) en de stijve homobuurmannen ( Alex Klaasen en George van Houts) zijn wel erg karikaturaal geschetst. Ook te kolderiek zijn sommige anekdotische scènes die vermoedelijk op papier nog wel aardig klonken – Soof gaat joggen en haalt letterlijk de brievenbus niet, dat werk. 

Dat de film desondanks overeind blijft, is te danken aan de lekker pretentieloze opzet. Soof is precies wat je je voorstelt bij een columnverfilming: herkenbaar, geestig, hier en daar flink overdreven en ook weer vrij snel vergeten.