Hij is niet Italiaans, maar Engels of Australisch, en hij wordt Maciste genoemd. Of Mr. Maciste of Mr. Universe. Dat was hij namelijk ooit, Mr. Universe. Een filmster was hij ook; in de jaren zestig was hij wereldberoemd. Maar nu leeft hij teruggetrokken, in een kast van een huis.

En hij is blind, maar dat hadden de twee sportschooljongens er niet bij gezegd toen ze de mooie, negentienjarige Bianca en haar broertje Tomas hun plan voorlegden. Hun ouders zijn kortgeleden omgekomen bij een auto-ongeluk, en van vaders pensioen kunnen ze nauwelijks rondkomen. Dus moet Bianca als gezelschapsdame voor Maciste gaan werken, zijn vertrouwen winnen en vervolgens uitvogelen waar hij het vermogen heeft verborgen dat hij tijdens zijn imposante carrière verdiende met Hercules-achtige B-films. 

Maciste is blind ; dat is geen onbelangrijk detail in Il futuro, na Play (2005) en Turistas (2009) de derde speelfilm van de Chileense regisseur Alicia Scherson. In deze verfilming van de roman Una novelita lumpen van de in 2003 overleden Chileense schrijver en dichter Roberto Bolaño draait het namelijk niet alleen om de onlosmakelijkheid van het verleden, het heden en de toekomst ('il futuro'), maar voor een belangrijk deel om kijken en bekeken worden.

Tomas kijkt porno; de kijker ziet hem kijken. En ziet Bianca naar de kijkende Tomas kijken; walgelijk vindt ze het. De mooie Bianca wordt zelf wellustig bekeken door de sportschooljongens, die zonder echte uitnodiging bij haar en Tomas zijn ingetrokken in het familieappartement in Rome. En Bianca, die vanaf haar eerste bezoek steevast naakt door zijn duistere huis loopt, wordt op de een of andere vreemde manier ook bekeken door de blinde Maciste. Eigenlijk is hij de enige die haar echt ziet; die haar wél op waarde weet te schatten. 

Het sfeerrijke, soms net wat al te gekunsteld-mysterieuze Il futuro werd begin dit jaar door de kring van Nederlandse Filmjournalisten bekroond met de KNF Award, en wordt nu tegelijk in de bioscopen, op dvd en via video-on-demand uitgebracht. De belangrijkste troef is waarschijnlijk Rutger Hauer als de blinde kluizenaar, met spierwit haar en een zijden kamerjas die steevast open valt. Maar ook zijn tegenspeelster Manuela Martelli is goed gecast; de jonge actrice overtuigt niet alleen tegenover de oude, ervaren Hauer; zij is zo mooi dat ook menig kijker weinig anders zal doen dan zich de film lang aan haar vergapen.