Het is bijna alsof de Franse regisseur Laurent Cantet iedere vergelijking met zijn vorige film, de onverwacht grote arthouse-hit Entre les murs (2008), bij voorbaat wilde uitsluiten, zo anders is zijn Engels gesproken film Foxfire geworden.

Entre les murs is documentair geschoten, speelt zich af in het Frankrijk van nu, en er wordt naturel in geacteerd; Foxfire is klassiek opgebouwd drama, speelt zich af in het Amerika van de jaren vijftig, en is heel gestileerd allemaal.

Er is ook één belangrijke overeenkomst: in beide films staat de groep centraal. In Entre les murs was dat een middelbare-schoolklas vol kansarme kinderen, in Foxfire – ondertitel: Confessions of a Girl Gang – is het een groep jonge meiden die na (heel) slechte ervaringen met mannen een eigen bende beginnen.

De bende is het initiatief van gifkikker Legs ( gespeeld door nieuwkomer Raven Adamson, de ontdekking van de film), die weet hoe je intimiderende, molesterende, lanterfantende jongens en mannen moet aanpakken: keihard en meedogenloos.

Het aantal meiden dat Legs om zich heen weet te verzamelen wordt steeds groter, en de acties tegen de mannen steeds harder en misdadiger. Die radicalisering is het natuurlijke verloop van iedere beweging, lijkt Cantet te suggereren.

Lijkt, want Foxfire wil zo veel kwijt over zo veel verschillende zaken – politieke bewegingen, feminisme in de jaren vijftig, armoede, huiselijk geweld, ontluikende liefde, groepsdynamiek, leiderschap, en nog zo wat – dat de film nergens echt een punt weet te maken.

Foxfire is gebaseerd op de roman Foxfire: Confessions of a Girl Gang (1993) van de Amerikaanse schrijfster Joyce Carol Oates, en Cantet besloot erg dicht bij het origineel te blijven. In tegenstelling tot collega Annette Haywood-Carter die het boek in 1996 ook al eens verfilmde. Haywood-Carter verplaatste de actie naar de jaren negentig en zoomde in op de seksuele spelletjes die de meiden met de mannen speelden, wat een lege en nogal domme film opleverde. Met Angelina Jolie in de hoofdrol, die inderdaad de benen heeft voor iemand die Legs heet, maar niet half zo interessant is als de eerder genoemde Raven Adamson.

Nieuwkomer Adamson slaagt erin de kijker door de 143 (lange) minuten van Foxfire heen te leiden, en het verhaal – dat zoals gezegd alle kanten opgaat – nog enigszins bij elkaar te houden. Het is dus wachten op haar volgende film. En eigenlijk ook op Cantets volgende film, die best wat dichter bij Entre les murs mag liggen.