Regisseur Michael Bay is een fervent voorstander van razendsnelle montage, slow motion en gigantische special effects (zie Hollywoodvehikels als Armageddon, Pearl Harbor en Transformers). Voor zijn misdaadkomedie over drie bodybuilders en hun Amerikaanse droom die transformeert in een nachtmerrie, schakelt hij talloze versnellingen terug, in een poging tot satire.

Daniel Lugo ( Mark Wahlberg) is een simpele sportschooljunk die zichzelf graag spiegelt aan figuren als Don Vito Corleone en Tony Montana. Mannen die niet wachten op succes en rijkdom, maar het afdwingen. Dus ontvoert Daniel samen met twee collega’s een rijke zakenman. Met meer geluk dan wijsheid, en een boel martelingen, lukt het ze om zijn bezittingen te stelen zonder gepakt te worden. Als ze hem tevergeefs proberen te doden is het geluk op en raken ze, met de politie op de hielen, steeds verder in het nauw.

Bay is een meester van de oppervlakte en visueel zit Pain & Gain dan ook fraai in elkaar. Alles speelt zich af in een felgekleurd en zonovergoten Miami, vol mooie mensen en strak gestileerde settings. Inhoudelijk is hij minder sterk. De gruwelijkheden van het trio schieten hun doel van gitzwarte humor volledig voorbij door een combinatie van slechte timing en gebrek aan subtiliteit. Van satire is elk spoor ver te zoeken.

Er mist bovendien een anker in de realiteit, zelfs al is het geheel gebaseerd op een serie artikelen rondom ware gebeurtenissen. Het perspectief wisselt gedurende de film tussen de verschillende personages, in een poging om enige binding met ze te creeren en motieven bloot te leggen. Dat levert enkel onzinnige voice-overs op over Jezus en fitness die niets toevoegen en de mannen wegzetten als karikaturen. De vrouwen zijn er in de nare wereld die Bay schept nog erger aan toe, als ze niet rondwandelen als uitvergroot lustobject, dan zijn ze achterlijk.

De film voelt zo leeg en oppervlakkig als de Amerikaanse maatschappij waarin de drie leeghoofden hun criminele doelen najagen. Dat zou een ingenieus vooropgezet plan kunnen zijn van Bay, maar het lijkt waarschijnlijker dat de regisseur die het liefst hele steden en werelden in puin legt, per ongeluk vorm en inhoud tot één thematisch geheel heeft gesmeed.