'We zijn er nog steeds allemaal,' zegt gangster-op-leeftijd Val (Al Pacino, gluiperig als altijd) tegen twee van zijn gepensioneerde vakbroeders, op de dag dat hij na 28 jaar gevangenisstraf eindelijk weer als vrij man door het leven kan.

Een uitspraak vol weemoed, wetende dat dit waarschijnlijk ook gelijk zijn laatste dag zal zijn. Bij de misdaad die hem in de bak deed belanden kwam de enige zoon van een maffiabaas om het leven, en dat is een schuld die hoe dan ook vereffend moet worden, zo heeft Val al lang geaccepteerd.

Aangewezen persoon om de trekker over te halen is goede vriend en oude strijdmakker Doc ( Christopher Walken), maar voordat het zover is doen de twee nog één lange, eenzame nacht lang oude tijden herleven. Ze dolen van bordeel naar begrafenis en van joyride naar knokpartij, mijmerend over de dagen waarin auto's nog met kleerhangers werden opengebroken, en waarin ze nog gewoon naar de hoeren konden zonder eerst een apotheek vol magische blauwe pillen leeg te roven.

Een genot is het Walken en Pacino – en later ook nog Alan Arkin (Little Miss Sunshine) in een veel te kleine rol – voor het eerst samen aan het werk te zien. Een fijnere combinatie van eigenzinnige dictie, improvisatietalent en karakter is lastig denkbaar.

Vooral daarom is Stand Up Guys uiteindelijk zo'n enorme teleurstelling. Regisseur Fisher Stevens , voorheen vooral bekend als acteur en producent, en debuterend scenarist Noah Haidle halen van alles uit de kast om het verhaal vlot te trekken, van naakte vrouw in kofferbak tot overdosis Viagra. Maar het zijn juist die verwoede pogingen die van de kern afleiden en de desinteresse al snel doen toeslaan.

Op zijn meest intieme, deprimerende momenten is Stand Up Guys dan wel weer prachtig, met vooral Walken die de show steelt als bedachtzame einzelgänger en tegenpool van de impulsieve Val. Zijn Doc is een man die elke ochtend in hetzelfde eetcafé op zijn vaste zitplaats hetzelfde ontbijt bestelt, en wiens hoogtepunt van de dag bestaat uit het koetjes en kalfjes-gesprek met de mooie, jonge serveerster. Een man die zonsondergangen schildert, maar er toch ook van geniet om iemand in zijn knieschijf te schieten.

Een schitterend personage, dat helaas te lijden heeft aan een onevenwichtig script vol onnodige koddigheden.