De veertienjarige hartsvriendinnen Eka en Natia bloeien op in het nieuwe Georgië, een jaar na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Van blijdschap over de herwonnen vrijheid is niets (meer) te merken: het dagelijks leven wordt gedomineerd door voedseltekorten, straatbendes en huiselijk geweld. Een burgeroorlog woedt in het noordwesten, al komt die slechts sporadisch in gesprekken of radioflarden voorbij.

Mannen zijn in de microkosmos van de twee tieners opvallend afwezig, maar uiteindelijk toch allesbepalend. Eka's vader zit in de gevangenis, Natia's vader is een dronkenlap die iedereen tot waanzin drijft. Slechts één sympathiek mannelijk personage – Lado, één van Natia's vele aanbidders – is er in hun omgeving te vinden. Maar hij verhuist al snel met zijn oom naar Moskou. Als afscheidscadeau schenkt hij Natia een pistool. Geen overbodige luxe, gezien de groep criminelen die haar continu achtervolgt. 

Regisseur Nana Ekvtimishvili, die in Duitsland studeerde en inmiddels al meer dan zeven jaar in Georgië samenwoont met coregisseur Simon Groß, keert in haar debuut terug naar haar eigen jeugd in Tbilisi. Ook zij was veertien in 1992. Maar In Bloom is gelukkig meer dan alleen een tijdsbeeld, doordat de persoonlijke worstelingen van de twee meisjes – vol vuur gespeeld door nieuwkomers Lika Babluani en Mariam Bokeria – altijd centraal blijven staan. 

Prachtig is bijvoorbeeld de scène aan het begin waarin Natia en Eka samen met een groep oudere meiden een treurig liefdeslied zingen, al rokend en drinkend. Een hoopvol en vrolijk beeld, dat een uur later genadeloos de grond in is gestampt. 

Op pijnlijke wijze komen de vriendinnen erachter dat er in het leven niet altijd iets te kiezen valt, dat sociale conventies en tradities soms sterker zijn dan het individu, zelfs als het vrijgevochten types als Natia en Eka betreft. De weg naar volwassenheid brengt niet altijd de belofte van een beter leven met zich mee. 

Een bittere conclusie, maar wel één die wonderschone cinema oplevert. Fraai in beeld gebracht door de Roemeense cameraman Oleg Mutu, eerder verantwoordelijk voor meesterwerken uit eigen land als Cristian Mungiu's 4 maanden, 3 weken & 2 dagen (2007). Net als Mungiu in Roemenië, wordt Ekvtimishvili inmiddels genoemd als voorloper van een nieuwe generatie jonge Georgische filmmakers die de confrontatie met het verleden niet uit de weg gaan.