Scenarioschrijver Frank Houtappels (Gooische vrouwen, 't Schaep met de 5 Pooten) bedacht een origineel uitgangspunt door Hollandse homogezelligheid met een Hollywood-heist te combineren. Onder regie van Tim Oliehoek (Vet Hard) en met een cast van formaat heeft dat geleid tot een onevenwichtige feelgoodfilm die bij vlagen amuseert.

Chez Nous is een gezellige volkskroeg voor figuren van allerhande pluimage. Bertie ( Alex Klaasen) treedt op als drag queen, Babette ( Tina de Bruin) tapt de biertjes, Gijs ( Thomas Acda), Rachid ( Achmed Akkabi) en Peter-Jan ( Frederik Brom) horen bij het meubilair en Adje ( John Leddy) regelt de zaken. Die laatste doet dat niet bijster goed, waardoor het voortbestaan van de kroeg in gevaar komt. Samen met de plotseling opgedoken vader van Bertie beraamt de groep als uiterste oplossing een juwelenroof tijdens de Canal Parade van de Gay Pride.

In grote lijnen zit alles degelijk in elkaar. De twee verschillende werelden worden mooi door elkaar geweven voor een grappig contrast, en thema's rond liefde en vriendschap (in welke gedaante dan ook) gloeien warm tussen alles door. Vooral Achmed Akkabi, als de net uit de kast gekomen Rachid, weet met zijn komische timing en fijne mimiek regelmatig een glimlach los te krijgen. Door zijn natuurlijke spel is de subplot rondom zijn 'onmogelijke' liefde met de buurjongen van nachtclub Zipper het kloppende hart van de film.

Een aantal andere zaken waar het verhaal sterk op leunt, komen minder lekker van de grond. Zo wil het verlangen van Peter-Jan richting Bertie niet echt overtuigen en voelt ook de getroebleerde relatie die Bertie met zijn vader heeft vooral als een geforceerd plotelement. Op die momenten wil de aandacht nog wel eens afdwalen en op details blijven hangen. En dan vallen de talloze toevalligheden op (zoals het raampje dat zich precies boven de juwelen bevindt), of een continuïteitsfoutje her en der. Of hoe flauw veel van de humor eigenlijk is. Denk aan Thomas Acda in een leren outfit en de 'travestitisering' van spreekwoorden en gezegdes ('even de schoudervullingen eronder').

Leuk is dat delen van de film zich daadwerkelijk tijdens de Canal Parade van de Gay Pride afspelen. (Wat nog een hele klus moet zijn geweest voor de crew, aangezien een aantal scènes op verschillende locaties tegelijk moest worden opgenomen.) Het geeft de film automatisch iets sympathieks mee, ook al gaat het kwalitatief bepaald niet om een van de beste Nederlandse producties van de afgelopen periode.