Paul (
Daniel Auteuil) is een succesvolle neurochirurg, getrouwd met de beeldschone
Lucie (
Kristin Scott Thomas) en heeft een gigantisch huis met een nog gigantischere
tuin. Kortom, hij heeft alles netjes voor elkaar. Anderzijds zijn er ook de
lege gesprekken met die beeldschone Lucie, de onenigheden met zijn geldbeluste
zoon en de verplichte bijeenkomsten met vrienden en familie. Als de jonge Lou (
Leïla Bekhti) ten tonele verschijnt, kruipt een winterse rilling de herfst
van Pauls bestaan binnen en twijfelt hij plotseling over de keuzes die hij in
zijn leven heeft gemaakt.
Zijn aantrekking tot Lou is er één van
ontroering, niet van lust, maar het is genoeg om zijn keurige leven op losse
schroeven te zetten. Is dit jonge, mysterieuze meisje, dat het ene moment bij
een opera zit en vervolgens loopt te tippelen, de persoon die hem elke dag een
boeket rode rozen stuurt? En zo ja, waarom? Paul is een boeiend personage, dat
door zijn werk als neurochirurg andermans hersenen op orde brengt, maar zelf
geen helderheid meer krijgt in zijn hoofd, en Daniel Auteuil verbeeldt dat
vacuüm van gevoelens op prachtige wijze.
Claudel laat op
verschillende manieren 'less is more' door de film echoën. Het is dan ook niet
toevallig dat het huis waar Paul en Lucie wonen ontworpen lijkt door Mies van
der Rohe, de architect die dat motto adopteerde in zijn werk. Het bouwsel is
groots doch simpel, en hoewel het door het vele glas volledig open is, dient het
tevens als een onheilspellende gevangenis voor geheimen en onuitgesproken
verlangens.
Lange tijd blijven de motieven van de personages vaag
, wat vooral de sfeer lijkt te moeten dienen. Claudel zet daarbij allerhande
lijntjes uit die verder nauwelijks aandacht krijgen, maar die de fantasie van
Paul wel op hol doen slaan. Is zijn zoon bijvoorbeeld niet eigenlijk een kind
van Gérard, zijn collega en jarenlange vriend, met wie hij verbeten treurige
potjes seniorentennis uitvecht? Spanning en drama huizen ondertussen in de
stiltes of in de oogopslag van een personage, maar worden nooit echt voelbaar.
Het geheel is daardoor zo subtiel dat de film op zich lekker wegkijkt, maar
nergens enige emotionele diepgang krijgt, en dat de uiteindelijke antwoorden op
de vele vragen die worden opgeroepen niet heel bevredigend zijn.
Schrijver en filmmaker Philippe Claudel vertaalt de twijfels die hij als vijftiger allicht goed kent in een literair aanvoelend drama dat zich afspeelt in de welgestelde kringen van de Franse middenklasse. Hij laat zijn hoofdrolspelers worstelen met existentiële vragen en voorziet de film van wat voorzichtige psychologische thriller-elementen.