Bullock en Clooney zijn Ryan Stone en Matt Kowalski, die onderzoek uitvoeren op een ruimtestation. Wanneer een onvoorziene storm van rondzwevend puin het station vernietigt en hun collega's doodt, raken Stone en Kowalski op drift in de ruimte .
Al deze gebeurtenissen vinden plaats in één onafgebroken shot. Dat is typerend voor de Mexicaanse regisseur Alfonso Cuarón, die de camera in eerdere films als Y tu mamá también en Children of Men ook vaak minutenlang om zijn personages heen liet draaien. In Gravity overtreft hij zichzelf: het openingsshot duurt zo'n dertien minuten, de camera gaat alle kanten op, zoomt in en uit, scheert langs allerlei objecten en soms er dwars doorheen.
Trucage: in grote delen van de film komt alles behalve de gezichten van de acteurs uit de computer. Maar het is wel trucage van de bovenste plank. Gravity is een voorlopig hoogtepunt op het gebied van digitale (3D-)effecten.
En het verhaal, van Jonás Cuarón, zoon van de regisseur? Dat stelt niet al te veel voor, maar is spannend genoeg om je als kijker mee te slepen. De personages hadden best wat verder uitgediept kunnen worden; anderzijds is het ook wel slim van de makers om het publiek slechts wat flarden van een achtergrondverhaal te bieden. Hoofdpersoon Ryan, overtuigend gespeeld door Bullock, is een anybody; wat haar overkomt, overkomt de kijker. In die zin is Gravity soms net een computerspel, of zo'n spektakelproductie van het Omniversum.
Universeel is ook het overweldigende, existentiële gevoel dat de ruimte oproept, en dat Ryan in het slot van de film noopt tot wat quasi-religieuze overpeinzingen. Een beetje Hollywood, maar ook wel geloofwaardig en dus ontroerend. En niet verrassend van een regisseur die hiervóór een film maakte (Children of Men) over een gedoemde wereld waarin een miraculeuze baby de enige bron van hoop vormt. Gravity gaat over het thema 'wedergeboorte', zeggen vader en zoon Cuarón in interviews.
Of je daar als kijker nu wel of niet iets van meekrijgt, doet niets af aan de weergaloze bioscoopervaring die Gravity biedt.
Sandra Bullock als briljante wetenschapper en George Clooney als ervaren astronaut – dat moet je even willen accepteren. Maar verder levert Gravity op het gebied van geloofwaardigheid weinig obstakels. En dat is best bijzonder, voor een film die zich volledig in de ruimte afspeelt.