Warme, onafhankelijke vrouwen en eerlijke handwerkmannen in houten huizen met veranda's, die elkaar vinden tijdens een boottochtje of bij een kampvuurtje. In de wereld van de populaire all-American schrijver Nicholas Sparks is geen probleem zo groot of het kan worden overwonnen. Al dan niet met hulp van familieleden. Geloof, hoop en vooral heel veel liefde garanderen na de nodige tweede kansen een goede afloop. Een formule die zo lucratief blijkt dat Sparks met Safe Haven al aan zijn achtste boekverfilming toe is.

De streekromannenwereld van Sparks werd eerder tot leven gewekt in onder andere Message in a Bottle (1999) met Kevin Costner en Robin Wright, The Notebook (2004) met Ryan Gosling, Nights in Rodanthe (2008) met Richard Gere en het eveneens door Lasse Hallström geregisseerde Dear John (2010) met hunk Channing Tatum en Mamma-Mia!-bruidje Amanda Seyfried.

Net als in het honingzoete Dear John is de inbreng van Hallström (What's Eating Gilbert Grape, Chocolat) in Safe Haven verwaarloosbaar; dit is een echte Sparks – die voor het eerst ook als producent bij de verfilming van zijn werk betrokken was.

Wat deze Sparks van zijn voorgangers onderscheidt is dat er naast de romantische plot een thrillerlijn is ingebouwd. De kloof in sfeer van die beide sporen dwingt de film in een ongemakkelijke spagaat, met zonnige singer-songwritersgitaren naast dreigende, donkere tonen. Komt bij dat Sparks zichzelf ook nog een bovennatuurlijke vrijheid heeft gegund die wat al te liederlijk uitpakt, maar voor ervaren plotpuzzelaars geen verrassing oplevert.

Het verhaal ten slotte. Warme, wat angstige vrouw op de vlucht ( Julianne Hough uit de remake van Footloose) treft eerlijke, hardwerkende jonge weduwnaar (Transformers- commandant Josh Duhamel) met twee kids in houten buurtwinkeltje aan het water. Aanvankelijk houdt Katie de boot af, maar dan komt er toch een kanotochtje waarbij ze verregenen en de vlam overslaat. Tot de uit de stad gevluchte Katie door haar verleden – in de persoon van een enge, allengs heftiger zwetende politieagent – wordt ingehaald.

Zowel inhoudelijk als visueel is Safe Haven één groot charmecliché. Met teksten als 'niemand is onschuldig' en ' het geweldige is: het leven biedt volop tweede kansen'. Bijfiguren dienen maar één doel, zoals opa Roger er is voor overbodige grapjes over de ontluikende liefde. Blij fietst Katie door een laantje waar de zonnestralen als klatergoud door de bladeren priemen als betrof het een verrijkte margarinereclame. Sparks zelf verwoordt het zo: 'Ik creëer gewoon het personage dat je moeder je zei te zijn. Wees eerlijk, werk hard, kijk niet op anderen neer, vrouwen en kinderen eerst.' Bloedeloze deugdzaamheid is het resultaat.