Het lijkt een onuitroeibare mythe in filmland: de notie dat de mensheid slechts een zeer beperkt percentage van het brein gebruikt. Zie onder meer Hollywood-thriller Limitless uit 2011. En nu is er Lucy van Fransman Luc Besson (Léon, The Fifth Element), die ons de volgende stap in de menselijke evolutie voorschotelt.

Scarlett Johansson speelt titelheldin Lucy, een naïeve jonge vrouw die door een meedogenloze Koreaanse gangster — Oldboy’s Choi Min-sik, in zijn eerste buitenlandse rol — gedwongen wordt een synthetische drug in haar lichaam te smokkelen. Als het blauwe goedje zich na een paar trappen in de maagstreek met haar bloed vermengt, neemt haar hersenactiviteit in razend tempo toe. Een zie daar: übermensch Lucy is geboren.

Binnen de kortste keren reist Lucy door ruimte en tijd, laat ze haar vijanden door de lucht zweven en verkrijgt ze de macht over alle communicatiemiddelen. En dat alleen maar door haar brein wat beter te gebruiken. Gelukkig wordt de wetenschap achter dit mirakel uitgelegd door het vertrouwde stemgeluid van voice-over-koning Morgan Freeman, die op papier een neuroloog, maar uiteindelijk toch vooral zichzelf speelt.

Lange tijd valt — met een behoorlijke dosis goede wil weliswaar — nog wel in Lucy's ontwikkeling mee te gaan, tot Besson aan het slot met zijn filosofische bespiegelingen begint te strooien. Over hoe zonder tijd niets bestaat, bijvoorbeeld. Wie van Lucy wil genieten, dient dan ook ironisch genoeg een zo groot mogelijk deel van de hersenen uit te schakelen.

Maar als er iemand van een potsierlijk verhaal toch nog een onderhoudende film kan maken, dan is het Besson wel. Dat bewees hij eind jaren negentig immers al eens met The Fifth Element, ook al een actievehikel met een knappe jonge vrouw als oppermachtig wezen in de hoofdrol.

In Lucy ontbreken godzijdank de lachwekkende kostuums van Jean Paul Gaultier, die de personages in die kleurrijke, kitscherige ruimteopera droegen. En de pseudoreligieuze nonsens over het einde der tijden is vervangen door pseudowetenschappelijke nonsens over het begin der tijden. Maar verder weet Besson, ondanks een belabberd plot, dialogen uit een b-film en meer aandacht voor stijl dan inhoud, toch weer te vermaken, dankzij talloze uitzinnige actiescènes.

Wat The Fifth Element tot een cultklassieker maakte, ontbreekt nu echter: de broodnodige humor en zelfspot. Daardoor stelt Lucy uiteindelijk toch teleur.