In tegenstelling tot de concertpianist in zijn film, heeft regisseur Eugenio Mira bepaald niet het beste materiaal om mee te werken. Toch weet de Spanjaard van een belachelijk verhaal een vermakelijke en bij tijden zelfs spannende b-thriller te maken, verpakt in een wervelwind van beeld en geluid.

Het uitgangspunt is even suf als simpel: Tom ( Elijah Wood) probeert na vijf jaar retraite wegens een publiekelijke inzinking de draad weer op te pakken door achter de piano te kruipen tijdens een herdenkingsconcert voor zijn mentor. Hij heeft nog maar heel even gepingeld als de toch al zenuwachtige muzikant merkt dat er teksten in zijn bladmuziek staan geschreven. Ze blijken van een snoodaard die hem duidelijk maakt dat hij geen enkele valse noot mag spelen. Doet hij dat wel, dan sterven hij en zijn aanwezige vrouw Emma ( Kerry Bishé). Proberen hulp in te schakelen heeft hetzelfde resultaat.

Doordat de actie zich grotendeels afspeelt op één locatie, het hoofdpersonage bijna de hele film op een kruk zit en de schurk buiten beeld blijft, zou je verwachten dat er van spanning niet echt sprake kan zijn. Maar met Hitchcock en De Palma als inspiratiebron, weet Mira die spanning er toch in te brengen – via montage, cinematografie en geluid. De kaders sluiten Tom en zijn piano in lange , prachtig belichtte shots steeds verder in, tot hij gevangen zit in een claustrofobisch beeld waaruit je ook als kijker wilt ontsnappen. Ondertussen klinkt de klassieke muziek omineus door de concertzaal en is het applaus dat opstijgt onheilspellend, klaar om iedereen op te slokken. Terwijl Tom een van de moeilijkste pianostukken ter wereld foutloos moet uitspelen probeert hij met alle ogen op zich gericht een oplossing voor zijn penibele situatie te bedenken .

Mira zet intussen alle middelen in om de grandeur van de omgeving weer te geven en de kijker de angst en onrust van de hoofdpersoon te laten ervaren. De camera glijdt hoog langs de balkons en over de hoofden van het publiek, in grootse, zwiepende bewegingen, om vervolgens vanuit het niets agressief op Tom in te zoomen of duizelingwekkend om hem heen te draaien en als een onvoorspelbare slang door de ruimte te schieten. Dat de uiteindelijke beweegredenen van de slechterik lachwekkend zijn en de climax een beetje tegenvalt, wordt zo netjes bedolven onder een lading fraaie visuele uitspattingen. En daardoor is Blackmail (dat oorspronkelijk uitkwam onder de veel mooiere titel Grand Piano) prima tijdverdrijf.