Na zijn geflopte actievehikel Battleship uit 2012 richt regisseur Peter Berg zich nu op een andere mislukking. In 2005 ondernamen Amerikaanse Navy SEALS de geheime missie Red Wing om hooggeplaatste Talibanleiders uit te schakelen in de bergen van Afghanistan. Het was een operatie die grandioos de mist in ging. De enige overlevende schreef een boek over de gebeurtenissen, dat Berg nu heeft verfilmd.

Het gaat de regisseur daarbij duidelijk niet om de spanning rond de vraag wie het wel of niet zullen overleven. Met de titel en filmposter is de uitkomst van de film al behoorlijk weggegeven. Het draait óók niet om de bredere context van de oorlog, want er is geen enkele aandacht voor de politieke mechanismen of internationale machtsverhoudingen die tot dit moment hebben geleid. Nee, Berg heeft vooral een waarheidsgetrouwe weergave van de plaatsgevonden verschrikkingen willen maken. 

Hij sluit de actie in tussen momenten uit de werkelijkheid. Aan het begin van de film zien we hoe echte SEALS meedogenloos getraind worden, en aan het eind is er een eerbetoon aan de overledenen op de klanken van Peter Gabriels versie van 'Heroes'. Het is een ietwat gekunstelde constructie om het gevoel van realisme te verhogen. Onnodig, want zodra de obligate introductie van Marcus Luttrell ( Mark Wahlberg), Michael Murphy ( Taylor Kitsch), Axe Axelson ( Ben Foster) en Danny Dietz ( Emile Hirsch) op de legerbasis is afgewerkt en de kogels rondvliegen, is het net alsof je zelf in een oorlogsgebied vertoeft. 

De vier zijn geoliede vechtmachines, maar zelfs met de moderne wapens en tactische training van het Amerikaanse leger blijkt het team niet opgewassen tegen het onherbergzame terrein, het grote aantal vijanden en domme pech. Wat volgt is een intense filmische ervaring, waarbij beeld en geluid doeltreffend worden ingezet om het brute en bloederige karakter van het rommelige gevecht over te brengen. De focus ligt op de vier mannen en de beslissingen die ze met de rug tegen de muur moeten maken, en daarbij giert ook bij de kijker de adrenaline soms door het lichaam.  

Pas als de rust is teruggekeerd, komt langzaam het besef dat de voorgaande beelden, hoe realistisch die ook overkomen, toch wel erg gekleurd zijn. Talibanstrijders worden met één zorgvuldig shot uitgeschakeld, komen een fractie van een seconde in beeld en worden weer afgeserveerd. Intussen blijven de Amerikanen vastberaden uit de ogen kijken terwijl de kogels door hun lichaam scheuren en hun bloed heroïsch over het land van de vijand sproeit. Realisme is relatief, zullen we maar zeggen.