Denemarken, begin jaren zeventig. Excentrieke topondernemer Simon Spies houdt een spetterend tuinfeest. Klapstuk: een kooi met een gorilla op het gazon. Op zeker moment roept Spies de gasten bijeen, stapt de kooi in en laat zijn bontjas afglijden. Hij blijkt geheel naakt, toont de aap zijn fiere erectie en staart het imposante beest net zo lang in de ogen tot het zich verslagen omdraait.

Waargebeurd? Min of meer, vertelde regisseur Christoffer Boe op het filmfestival van Rotterdam. Spies schijnt echt een aap te hebben overmeesterd met zijn mannelijkheid, maar dan in een dierentuin. En het was geen gorilla, maar een baviaan.

Zo'n film is Spies & Glistrup: lekker dik aangezet , als een tweedehands anekdote op een feestje, maar in grote lijnen historisch accuraat. Google de hoofdpersonen maar eens; de foto's en verhalen liegen er niet om.

In de jaren zestig en zeventig waren ondernemer Spies ( gespeeld door Pilou Asbæk – Kasper Juul uit de serie Borgen) en zijn boekhouder Mogens Glistrup ( Nicolas Bro) spraakmakende figuren in Denemarken. Spies vooral om zijn hedonistische uitspattingen – zie de scène met de aap, of bijvoorbeeld die waarin hij in bijzijn van de pers een compleet bordeel afwerkt om aandacht te genereren voor zijn reisbureau. Naast hem is Glistrup een keurige family man, al grossiert die dan weer in subversieve politieke opvattingen. Belasting betalen vindt hij bijvoorbeeld misdadig.

Regisseur Boe (wiens debuut Reconstruction in 2003 diverse prijzen won in Cannes) laat wijselijk in het midden wat we precies van dit wonderlijke duo moeten vinden. Hij stuurt wel: aanvankelijk hebben de twee iets heldhaftigs in hun lak aan conventies, maar tegen het eind van de film is ook de keerzijde van hun gedrag getoond.

In die zin heeft Spies & Glistrup typisch de opbouw van een biopic: eerst de glorieuze opkomst, dan de onvermijdelijke neergang. De eigenzinnigheid van de protagonisten heeft de regisseur zelf niet helemaal overgenomen.

Neemt niet weg dat de film erg vermakelijk is. De regie is lekker vlot, het script legt de nadruk op koddige schelmenstreken, niet op saaie financiële details. Maar de meeste lof verdienen de acteurs, die helemaal over the top gaan met de personages en hen toch (bijna) menselijk weten te houden. Vooral Asbæk leeft zich aanstekelijk uit als zwaar bebaarde geilneef.